Geschreven op 21 April 2024

Mijn vorige blog heb ik afgesloten met het bericht dat ik een warmshowers had voor die avond. Dit was een hartelijk ontvangst en een gezellige avond. Thomas en Laura hadden wraps voor me gemaakt met van alles en nogwat erop. Lekker veel knoflook en allemaal lekkere verse groenten. Een powermaaltje kun je wel zeggen. Zij wisten wat een fietser nodig heeft na een lange dag trappen! We hebben de avond doorgebracht op het balkon en verhalen uitgewisseld. Zo vertelde Thomas dat hij zijn tent tijdens het wildcamperen in een 'ontmoetingsbos' had gezet, en regelmatig wakker werd omdat er aan zijn tent gerommeld werd door bronzige heren. Enfin, hier een prima nachtje kunnen maken, en ook hier weer werden mijn kleren weer gewassen. Mijn tent heb ik kunnen laten drogen dus kon weer fris door. De ochtend kreeg ik nog wat fruit en een zakkie noten in mijn handen gedrukt en ik zette mijn reis voort.

Het idee was om vanaf Cöberg de EuroVelo (Europese fietsroute) op te stappen, maar Thomas advisseerde mij iets verder door te fietsen naar beneden waar een beter fietspad lag met minder verkeer. Als ik een ding heb geleerd tot nu toe (in deze korte periode) is dat je tips van de locals nooit in de wind moet slaan. En daar ging ik, vanaf Cöberg naar beneden. Ik merkte dat ik deze dag toch wat gaar was en de lucht begon aardig donker weg te trekken. Langs de route lag een camping, en hoewel het pas rond de klok van half 3 was, besloot ik toch een kijkje te nemen. Er stond een shady 'harry' een sjekkie weg te paffen voor het hek van de camping en sprak mij aan of ik opzoek was naar een plekkie. "Caravan club Forcheim" (78,22km) had nog wel een plaatsje over voor me. Ik kon mijn tentje opwerpen en er was een plek om droog te zitten. Hier heb ik mijn eerste videotje voor instagram geedit van week 1. Hier heb ik tevens ook mijn eerste biertje 'uit de muur getrokken'.
Lekker man! Nederland where ya at!?

De dag erna lekker uitgeslapen en rond een uur of 12 de camping pas verlaten. Ik ben deze dag doorgefietst naar de Heiligemühle. Een camping die met een nieuwe eigennaar het eerste seizoen ging draaien. Ik kwam het terein op fietsen en kreeg prompt een biertje in m'n handen gedrukt. Ja, een lokale, want in Duitsland zijn ze reuze trots op hun streek biertjes. Elk klein dorpje heeft bijna wel een eigen lokale brouwerij. Ze vertelde mij over de plannen van de camping en hoe ze het nu als familie runde. Schoonzoon had het in September gekocht, zowel pa als schoonpa waren met pensioen en lekker op de camping aan het werk. Hoewel we om de tafel zaten vroegen ze mij telefonisch te boeken. Dit systeem hadden ze net 2 dagen nieuw, en ik mocht als 'beta tester' gelijk even de website door de mülen heen halen. Prima camping, wel ijskoude nacht. Werd wakker met ijs op de tent.

Even een warme douche gepakt, spul in m'n tassen gedropt en weer opgestapt. Ik ben doorgefietst naar Pielendorf. Een klein dopje voor Regensburg. Vanaf Regensburg kon ik namelijk de Donauroute gaan volgen onderweg naar Passau. De laatste grootte Duitse stad voordat ik Oostenrijk in zou fietsen. In Pielendorf vond ik een mooie spot langs een prachtige rivier.

Er zat een restaurantje om de hoek waar een sigaretten automaat aan de muur hing. (Zoals overal in Duitsland). Maar ik kreeg het telkens niet voor elkaar om een pakkie peuken uit die units te toveren. Dus ik vroeg of ze me konden helpen. Nou bleek, na wat gepuzzel met verschillende pasjes e.d. dat ze in Duitsland aan de hand van je bankrekening of creditcard kunnen uitlezen of je oud genoeg bent om sigaretten te mogen kopen. De eigennaar zei, als jij me contant geeft, pin ik hem wel. Maar was door mijn contanten heen. De man zei, ik loop even naar achter en kijk eventjes. Ik dacht hij haalt waarschijnlijk ff sleuteltje op ofzo, en slaat in het restaurant wat op de pin aan. Maar meneer kwam met een gratis doosje ciggie's aanzetten voor deze jonge. Bedankt, vielen dank, sehr wondershon, danke shon en alle blije woorden die ik in mijn duits naar buiten kon brengen werden ten tonele gebracht. 

De dag erna begon het! Ik ontmoette de Donau, en de Donau raakte me. Wat een prachtige rivier, zo groot en wijds uitgestrekt, en dat te midden van al het groen. Plussssss, daarbij een prachtig fietsbaan langs de Donau. Deze Donauradweg bracht mij veel plezier. Ik had een dikke wind in de rug, en kon doortrappen zonder ook maar een bult te zien. Dit is dan ook een dag geweest waarop ik 157km heb kunnen trappen. En... eindelijk... het werd lekker weer. Het zonnetje begon te schijnen en heb deze dag voor het eerst in korte broek gefietst! Eindelijk ff bij bruinen jatoch!

Na me flink in het zweet te hebben getrapt was het tijd voor een peukie. Mijn fiets dropte ik in de berm en ging achterover leunen. Ineens stond daar James voor mijn neus "Yo whatsup man". James, wat een baas. Een brit van begin 50 die aan een wereldreis is begonnen vanaf Londen op de fiets. Ik was de eerste fietser die hij trof, we raakte aan de praat en hij kwam erbij zitten. Na even wat geouwehoerd te hebben (en natuurlijk een selfie), wisselde we onze instagram uit en spraken af om later die dag in Passau (einde van de rit voor ons) een terasje op te zoeken en verder te kletsen.

Ik wou graag Passau halen deze vrijdag, zodat ik op de zaterdag een rustdag kon nemen en wat van de stad kon zien. Man man man, wat een prachtige stad is dat! (Aanrader!)
De foto hieronder is van de St. Stephan Cathedraal in Passau. Google maar eens, prachtig. Enorme hoogte met zeer uitgebreide en indrukwekkende fresco's.
Struinende over de markt koop ik een lekker broodje en loop een soort kiosk binnen om een kaartje naar het thuisfront te sturen. Shoutout naar Papa en Mama!



Later op de avond ontving ik een berichtje van James dat hij voor Passau was gestopt. Om 10:42 de dag erna stuurde hij me het bericht "Hello mate I’m about an hour outside of Passau. Wanna quick beer? I’m gonna keep cycling after as I want to make some progress". Eindstand zijn we beide weggefikt op het terras en heeft James zijn tent op dezelfde camping in Passau neergezet.

Hier stond ook een Belgisch stel. Ik heb enkel de man van dit stel gesproken. Hij vroeg hoe ik heette, en vertelde hem mijn naam. Hugo, een prachtige naam, zei hij. "Dat zijn altijd bijzondere mensen". Zijn kleinzoon heette ook Hugo. Dit compliment zonder enige moeite in mijn zak stekende vroeg ik naar zijn naam. "Piet" zei hij. En ik vertelde vol trots dat mijn opa ook Piet heette. Dit stel is onderweg naar Nepal waar ze oude vrienden hebben beloofd nog weer eens terug te keren. Nu was het de tijd.

Nog eventjes zat ik voor mijn tent, toen in de schemer een andere fietser aan kwam en zijn tentje op gooide. Ik ging mijn tanden poetsen en daar trof ik deze fietser, Alex, aan in het toilet gebouw en hadden al snel door dat we beide Nederlanders waren (steenkolen communicatie galore), sterker nog, hij is vertrokken vanuit dezelfde stad... Nog sterker, vanuit dezelfde straat, een paar huizen verder op dan vanwaar ik vertrokken ben. Hoe bizar kun je het treffen?

Alex is onderweg naar Istanbul / India om op onderzoek uit te gaan naar de verhalen achter 'onze kleren'. Een erg tof doel, om zo tijdens zijn fietstocht inspiratie op te doen die hij later weer in zijn werk kan gebruiken. We wisselen nummers uit, wensen elkaar een goede avond en ik duik mijn tentje in.

Bedankt voor het lezen!
Groetjes vanuit Passau (ookal typ ik dit inmiddels in Boedapest)