Geschreven 26 mei 2024

Daar zit ik dan, in het Turkse zonnetje dit bloggie te tikken. Stom, ik heb net een uur lopen tikken op deze blog, en poefffff alles weg... Dus weer opnieuw. Prrrttttt.

Oke oke oke, na de rustdag iets achter Dubrovnik vervolgde ik mijn weg. Naar Montenegro. Na de eerste 20KM besloot ik in een klein dorpie te stoppen voor een ontbijtje / lunchje. Wat bestaat uit zoiets als 3 snickers, een brood, een pakkie kaas en een pakkie salami. En dat gaat dan ook allemaal in een keer op. Ohja en een flessie water natuurlijk. Stay hydrated gappies!

Ik begon aan mijn maaltje en prompt kwam daar een gozer aanfietsen. Hij ging naar het postkantoor, toen hij eruit kwam raakte we aan de babbel. Kevin uit Duitsland, een mooie gozer. Kop vol tattoo's, lekker verwilderde blik en een vrij luide stem. We aten samen wat en besloten onze tocht gezamelijk voort te zetten vandaag gezien hij dezelfde kant op ging. Ook Montenegro. Kevin had inmiddels al 6 maanden fietsen erop zitten. Hij is vanuit Duitsland omhoog gefietst naar Denemarken, Zweden, Noorwegen en nog wat landen in het noorden. Dit deed hij samen met zijn hond, maar met een setup van 110 kilo in totaal werd dit toch vrij pittig met alle bergen. Na een paar maanden heeft hij zijn hond onder gebracht bij zijn ex, waar het broertje van de hond ook zat. En besloot zijn reis voort te zetten. En zo troffen wij elkaar in Kroatie.

We fietste samen op en er was een goede klik. Zelfde fietstempo, zelfde richting, lekker beetje lomp ouwehoeren. Na wat meters kwamen wij een frans stel tegen. Mevrouw was 57, meneer was 83. Ze gaven de voorkeur aan wildkamperen, omdat de campings zoveel licht hebben. (Ja mensen, het is gewoon mogelijk hoor...) We fietsten samen en passeerde de grens naar Montenegro. Eenmaal wat meters achter de kiezen zagen we een bordje camping, en besloten voor een opfrissertje te gaan. Er was niemand aan de receptie en we flirten met de gedachte om vroeg te vertrekken zodat de overnachting gratis zou wezen. Een uur later kwam de camping baas naar ons toe lopen. "I have a suprise for you guys, you are free tonight". En dat was maar goed ook, we hebben de hele avond in de storm, onweer en regen gelegen in onze tentjes. Meerdere malen ben ik wakker geworden, niet van de regen maar van Kevin "FUCK YOU MONTENEGRO, I HATE MONTENEGRO", kwam er luidkeels door het tentzeil mijn kant op gewaaid. Mooi.

De dag erna vertrokken we, hier begon mijn ellende. Mijn eerste lekke band, "flattie". Gelukkig was er een winkel tegenover de camping, ik duwde mijn fiets het terein af, Kevin besloot uitgebreid ontbijt te scoren onderwijl ik mijn band plakkende was. Hoppp nieuwe binnenbandje erin en door. We trapte verder door Montenegro. De zon scheen en het was heeettttttt. Na een stukkie trappen en wegbranden zagen we een bordje langs de weg, camping met zwembad. Topppp, wij besloten onze tocht te eindigen, al was het pas 14:00u, maar om even lekker te dobberen in het water, moet je soms keuzes maken. Enfin, wij tentje opgegooid, zwembroekkie aan, lopen we naar het zwembad. Ligt er nog geen water in... Dus naja dan maar in de schaduw een plekkie zoeken en uitpuffen.

Prompt kwamen er twee gasten uit het restaurant van de camping lopen, ze pakte een haan op en namen deze mee in het schuurtje. Wij dachten dat we deze vanavond zouden kunnen bestellen. Maar niets was minder waar. Een minuut of 5 kwamen deze gasten met de haan naar buiten. De haan had een masker op, en de poten waren ingetaped. "Training, training". Zeiden ze. Er werd een andere haan gepakt en deze mochten met elkaar de strijd aan. Een stukje cultuur wat we konden proeven van dichtbij. We kregen tekst en uitleg over deze hanen. Wat ze speciaal maakte, wat hun vechttechnieken waren en hoe serieus deze sport wordt genomen in de Balkan. Zo presenteerde hij ook trots zijn haan die gister eerste was geworden. Chapeau amigo. Wat je er ook van mag vinden, we waren weer een unieke ervaring rijker. Een heuze COCKFIGHT.

Uiteindelijk in het camping restaurant toch nog een soort van haan mogen eten.

Na een lekker tukkie raapte we onze spullen weer bij elkaar, ik zat wat te hanessen met mn slot (verkeerde sleutel... mooggeuhhh). En Kevin zei "I think you have a bigger problem than your lock". Jahoooorrrr, weer een lekke band... Ik dacht, dit zou vast iets in de buitenband zijn. Dus hopppp, fiets weer op de kop, wiel eruit tikken, nieuwe binnenband en de buitenband goed controleren. Nou alles was top, wiel weer terug in de fiets geplaatst en de weg vervolgd. Op naar Albanie.

Albanie, poh... Dit was wat. We kwamen langs de douane. En zoals het ritueel gaat, zodra je binnen bent rook je je eerste sigaretje in het nieuwe land, maak je wat touristische foto's bij het welkomst bord en ga je een simkaartje fixen. Maar Albanie... tsja, het was gelijk een groot verschil toen we binnen fietste. Overal lag troep langs de weg. "Albanian flowers". Er was geen "Welkom in Albanie" bord. We dachten dat ze waarschijnlijk te arm hiervoor waren. De huizen na de grens waren allemaal wrakken. Maaarrr de wagens die er reden... De dikste Audi's, Mercedes, Porsches etc... Maffia?

We fietste door naar Shröder. De eerste grote stad in Albanie, en vonden een soort eco-camping. Nou ja, het was eigenlijk meer een boerderij waar je je tentje kon opgooien. Tussen de kippen, eenden, ganzen, honden en katten. Zeer mooi plekkie, aan een rivier. 

Kevin toverde zijn kookset tevoorschijn. Hij claimde een pro bikepacker te zijn. Zo heeft hij een perculatortje mee, een stalen pan en een Primus Gas kookset. Dit is zoiets als een flesje waar je benzine, gas en diesel in kunt gooien. Aan de hand van het draaien aan een schroefje kies je de brandstof . En je kunt dus overal koken. Ik was inmiddels door mijn skere campinggaz bottle heen. Natuurlijk niet nagedacht dat je die units met schroefdoppies niet overal kunt halen... Aldoende leert men. Kevin was een soort heuze cookfluencer wat dit betreft. Ik dacht na over mijn setje, en dacht ik ga het hier niet mee redden. Heb een super klein pannetje, een bord wat meer op een yoghurt kommetje lijkt en een leeg campinggaz blikkie... FML.

Ik gooide opnieuw wat lucht in mijn band de dag erna, want hij stond weer op fabrieksinstellingen. En besloot dat "I had to step up my game". Ook maar een nieuwe kooksetup halen en wat grotere pannen, en langs een fietsenmaker want ik was door mn reserve bandjes heen. Iets waar ik de rest van de reis profijt van zou moeten hebben. We fietste verder, onderweg lichtelijk bedreigd door wat lokale roma kids. "I shoot you, I have a knife, wanna see it?" Waarop Kevin vakkundig reageerde "I'm sure mine is bigger kid". 

Vanaf nu gingen we 'echt' Albanie in, de wegen werden slechter, alles was meer 'cracky'. We fietste door Lac heen. De eerste stad waar ik mij lichtelijk ongemakkelijk voelde. We werden uitgenodigd door een sloot zigeuners die ons stond op te wachten... Of we een bakkie pleur wilde. Maar ze leken meer interesse te hebben in onze tassen dan in ons. We besloten door te fietsen. Toen we hier de stad uit waren was alles weer prima. Albanie, de bestuurders houden rekening met je. Nemen gerust de tijd op de andere baan om langs je heen te fietsen, met gevaar voor eigen leven om het tegemoedkomende verkeer net optijd te ontwijken. Heb een paar keer gedacht... deze auto klapt op de andere, puur omdat ze om mij heen rijden. Maar alles is goed gekomen.

De Albanezen hebben ons voorzien van vele toeters, zwaaien en korte praatjes in het Duits (bijna elke Albanees heeft wel in Duitsland gewerkt voor een tijdje, of heeft daar familie zitten). We begonnen bijna een soort van fietscomplex te ontwikkelen. Bij elke toeter zwaaien, paar woorden Duits terugschreeuwen en vriendelijk lachen. Je voelt je een soort van exotische bekendheid, beetje gek, maar wel lache, want iedereen is vriendelijk. Oprecht de meest vriendelijke mensen. 

We fietsten door naar de hoofdstad. Tirana.... Nouja hoofdstad, niet wat je van een hoofdstad verwacht. Meer een soort Crooswijk XL (Shoutout overigens naar Crooswijk tho). Met veel Albanian Flowers (overallllll zooi op straat, en wij maar lekker afval scheiden in ons kleine kikkerlandje ehhh). Nou, nog meer ellende. Ik had een fietsenmaker en een outdoorstore gevonden in Tirana. De fietsenmakers hadden geen binnenbanden in mijn maat. En de outdoorstore... Breek me de bek niet open. Het was meer een verkapte schoenen winkel die per toeval ook een stukkie draad en een zakmes verkocht weetjewel. Albanie heeft geen outdoor, Albanie IS outdoor. Na 3 uur vloeken, schelden en tieren (ik dan, Kevin was de rust zelve) gingen we onverichte zaken maar voor onze lunch. Wederom brood met kaas en vlees en snickers. (Snickers niet op brood, voor de fijnproevers, maar gewoon uit't vuistje). Na de lunch knapte ik weer wat op, en nam genoegen met mijn lot.

We fietsen met Komoot. Een app waarin je je route kunt plannen. Elke bikepacker heeft hier een haat/liefde verhouding mee. Komoot kent wegen die de local niet eens kent (en met een rede). Je wordt langs wegen gestuurd waar je met een tractor zelfs nog tranen in je ogen van krijgt. Zo werden wij na de hoofdstad naar een pad gestuurd wat louter bestond uit grote stenen. Waar we 20KM moesten klimmen. Fietsen was hier niet aan de orde, het was 3 uur lang de fiets omhoog duwen. We zijn zeiknat geregend, wat ook wel weer lekker was om even af te koelen van de ochtend frustratie in de drukke stad. Ons plan was om boven na de klim op de berg een slaapplek te zoeken. Maar helaas, dit was ons niet gegund. Geen goede plek om de tent op te gooien. We besloten de afdaling te beginnen. Eveneens op zo'n gare weg, maar nu naar beneden. Remmen knijpen en je fiets goed vasthouden. Pure meditatie. Bij elke stap kun je uitglijden en met je fiets omvallen. Gelukkig is dit ons bespaard gebleven. We troffen een grote elektriciteitsmast en besloten daaronder onze tent op te gooien. Een stukkie vlakke grond. En mennnn wat een uitzicht. Pohhhh, en nog mooier... Je kunt kakken met fantastisch uitzicht. Ik zal je eerlijk zeggen, het zijn toch kleine geluksmomentjes als je in moeder natuur je restanten mag laten gaan terwijl je een prachtig uitzicht geniet. Jaaa... op een fietstocht is een man snel tevreden kan ik je vertellen. Enfin, dat terzijde.

In de nacht een kleine angst gehad voor beren. Hoog in de bergen, geen bewoonde wereld om ons heen, maar ik stelde mij gerust met de gedachte me pas druk te maken als meneer beer aan mijn tentje klopte. Zo viel ik in slaap en werd uitgerust wakker. We daalde af, wederom weer over deze stenen weg. Na 2 uur remmenknijpen zagen we eindelijk weer asfalt. Mennn dat ik ooit had gedacht blij en euforisch te worden van asfalt... We vervolgde onze weg richting de grens naar Noord Macedonie. Tussendoor hebben we heerlijk gereden, nog een nachtje ergens gekampeerd naast een soort wijngaardje. Iets voor de grens naar Noord Macedonie wachtte ons nog een grote klim. We besloten alvorens de klim even wat te eten. We liepen de supermarkt binnen en haalde wat powervoer en aten het voor de winkel op. De Albanezen liepen de winkel in en uit, gaven ons snoep, croissantjes, en vertelde ons weer welke neven in welke Duitse steden wonen. Zeer vriendelijk volk.

Boven aan de klim was het nog een paar KM tot de grens. We besloten onze laatste LEK (Albanees geld) op te maken, en konden samen net een blikkie cola halen. Tijdens het nuttigen van dit colatje zagen we allemaal bunkers. Albanie telt meer dan 173.000 bunkers, die ooit zijn gebouwd voor eventuele buitenlandse invasies. Echter zijn deze nooit in gebruik genomen. Wij besloten een touristisch uitstapje te maken naar de bunker. Nou ja... dit was prima. Gewoon een stukkie steen tussen de bergen, niets bijzonders verder. Maar toch ff gezien, jatoch.

We fietste door naar de grens. Eenmaal langs de douane staken we onze eerste sigaret op in Macedonie. Altijd een mooi moment. Elke grensovergang voelt als een nieuw avontuur. Nieuw land, nieuwe cultuur, niet weten hoe de wegen zijn. Maar dit was oprecht de mooiste grens overgang. Na de douane konden we 20KM naar beneden rollen op goed asfalt. Heeeeerlijkkk. We besloten naar het meer te gaan van Ohrid. Ohrid Lake is het oudste (naar schatting 1.36 miljoen jaar) en diepste meer (288m) van Europa. En tevens UNESCO erfgoed. Kevin wou dit vooral zien omdat Alexander de Grootte hier heeft gezwommen. De rest boeide hem niet zoveel. We besloten hier een rustdag te nemen gezien we al weer even wat daagies onderweg waren. Kevin pakte zijn kans, uit de supermarkt kocht hij zowaar Kipnuggets, toverde zijn stalenpan uit zijn tas en begon lekker kipnuggets te maken.

Kevin wou de lokale döner proberen en ik volgde zijn plan. We hadden geld gepind... en pohhwww de biljetten in Noord-Macedonie zijn erg mooi. 


Foto van WorldBankNoteCoins.

Op de camping troffen we een Nederlands stel met twee kiddo's. Ze nodigde ons uit in hun camper en hebben goddddddelijke pasta voor ons gemaakt. Pohhhww dit was lekker. We hebben de hele avond lekker gekletst en elkaar verhalen verteld. Wat bleek nou, hun zoon is student geweest op de school waar ik voorheen werkzaam was. Toevallig!!!

Na onze rustdag zette we onze reis voort, richting Griekenland. Maar eerst nog even door Noord-Macedonie cruizen. Fijne wegen, aardige mensen. Ik kan me zo niets meer herinneren van deze dag, waarschijnlijk weer wat lucht in mijn band gegooid en beetje tegen de bierkaai aan getrapt in de hoop dat mijn band niet verder leeg zou lopen. Kan nu steeds net een dagje fietsen en dan moet ik weer pompen. Dus langzaam leeglopen is so far so good... Ohja, we vonden hier een plaatsje om te kamperen, mooi naast een ijskoude beek. 'S nachts wakker geworden van een enorme roedel honden die flink blaffende was, gelukkig aan de andere kant van de rivier maar het klonk alsof ze naast mijn tent stonden. Kevin heeft hier solide doorheen geslapen.

De dag erna maakte we ons op voor Griekenland. Wederom staken we de grens over, en een sigaret op. Weer in soort van Europa. Ons eigen simkaartje kon weer ingeschakeld worden, en helaas waren de prijzen in de winkels ook weer terug bij af... Jammer. Bij het binnentreden van Griekenland waren we de enige op de weg, we hebben praktisch de hele dag zonder verkeer kunnen fietsen over prachtige wegen! Fantastisch. Hier zitten ergens ook nog wat dagen tussen, maar weet alles niet meer precies. Eenmaal in Griekenland troffen we Amstel bier en Douwe Egberts koffie. Toch weer een beetje thuis gevoel. Ohja, en Calve Pindakaas, moohhhhhhh....

De honden in Griekenland... build different. Veel agressiever en aanvallender. We hebben een aantal flinke aanvaardingen gehad met deze leipe daggoe's. Altijd afstappen, ookal gaat het tegen je gevoel in. Zodra je het op een fietsen zet, zetten de honden de achtervolging in. Ik heb dit een keer gedaan, totdat de hond de turbo knop had aangezet... mennn. Toch maar afgestapt. Keihard BASTA geroepen en een staarcontest aangegaan. Tsjaaa het is altijd even zoeken hoe je het beste kunt reageren, iedereen heeft zijn eigen technieken. Het belangrijkste voor mij is dat ik me er confortabel bij voel, zo'n beestie ruikt natuurlijk mijn angstzweet al van meters afstand. Later op een klim een 'new fear unlocked'. Honden die een kudde schapen bewaken. Die zijn nog een tikkeltje leiper (en groter). Die blaffen je niet alleen weg, die komen op voor hun kudde, koste wat kost. Midden in een klim kwamen er 3 honden van een schaapskudde op ons af. Mn rikketik klapte uit m'n borstkas, denk zo'n 3 minuten lang dat deze gasten keihard blaffend achter ons aan liepen. Terwijl ik was afgestapt en gaan lopen. Uiteindelijk waren we ver genoeg van de kudde en draaide ze om. Totdat er weer eentje begon te blaffen, en hopppp de rest ook weer in de actie en erachter aan... Naja uiteindelijk kun je er ook wel weer om lachen, maar een uur erna ben je nog steeds scherp op elk vlekje en bewegend ding in de hoek. Overal kan een hond liggen die even wil laten weten dat wij in zijn territorium zijn.

We vonden iets voor Thessaloniki (nieuw puntje in de route) een verlaten pand, besloten hier onze tent op te gooien zodat we droog stonden voor de regen.

Ik was van plan in Thessaloniki een rustdag te nemen om daar naar een outdoorstore te gaan, en mijn fiets laten checken bij een fietsenmakert. Kevin was van plan verder te fietsen. De dag erna vertrokken we naar Thessaloniki, fietste naar het standbeeld van Alexander de Grootte (ofcourse Kevin), dronken een bak koffie en namen afscheid. Ik weet zeker dat we elkaar nog weer gaan treffen. Kevin fietst naar Australie. Iets wat ook in mijn hoofd rondgaat. Is om de hoek bij Indonesie, als ik dan toch daar ben, waarom dan niet een stukkie doortrappen.

Kevin, bedankt voor deze mooie week en avonturen. Volg deze man via Instagram!
Ik wil jullie ook allemaal bedanken voor het lezen. Ook heb ik dankzij jullie weer eens een heerlijke Douwe Egberts kunnen drinken (ohja, en ook wat gele jongens met de witte pet natuurlijk). Shoutout naar jullie! One love!