Welkom op weer een feeeeenomenale blog. Leuk dat je de tijd neemt om hier te komen lezen! Vanaf het begin had ik het idee om elke week een bloggie te schrijven, maarja... uiteindelijk ben ik gewoon lekker aan het fietsen en vind ik niet altijd de tijd of de zin om wat te pennen. Zo stopte ik bij blog - week 8 in Turkije, ben ik inmiddels doorgereist naar Georgie, Armenie, heb ik bijna 3 maanden in Iran doorgebracht, waar ik wellicht ook nog een blog over ga schrijven. Twee weken geleden ben ik Pakistan binnen getreden en tjaaa dat deed wel wat stof opwaaien om wat te gaan schrijven. Normaal open ik mijn laptop, ga terug in mijn gedachte en schrijf de dingen die ik nog weet. Afgelopen dagen heb ik elke dag iets neergekalkt omdat er zoveel gebeurde. Met andere woorden, ik loop iets van 4 maanden achter. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik hoop dat jullie kunnen genieten van hetvolgende bloggie, dit is een blog over de eerste week in Pakistan! Enjoy!

Daar kwamen we dan. Na onze laatste nacht in Iran, ‘s ochtends vroeg aan bij de grens naar Pakistan. We liepen de overdekte eerste grens overgang binnen en pakte onze fietstassen van de fiets. Deze moesten door een scanner heen namelijk. Gelukkig niets aan het handje want we hadden onze wapens en drugs iets voor de grens overgang in de greppel gegooid. Koppie koppie ;).

Na de eerste poortjes werden we eventjes gestopt voor de visa en passport check. Sascha’s visa was twee dagen over tijd en moest 10 dollar betalen om het land te verlaten. Na dit gedaan te hebben even een fototje gemaakt met de zelf bekroonde ‘King of the border’. Deze man runnt zelfs een appgroep voor iedereen die deze border kruist. Om ze te helpen met alles waar ze tegenaan lopen.

Eenmaal Iran verlaten staken we over naar het Pakistaanse gebied. Toch wel een wereldje van verschil. We werden een hal in gelootst waar we wederom onze paspoorten en visa’s moesten laten checken. Na vijftien minuten konden we doorlopen naar de volgende post. Dit was mooi. Drie gasten in kleermakerszit op een aftans houten tafeltje met 50 vliegen. Beetje gezellig met elkaar ouwehoeren en ondertussen wat fotos maken met hun telefoontje van onze paspoorten. Heb je kinderen? Ben je getrouwd? Wat doet je vader voor werk? Ben je moslim? (Wij zeggen braaf dat we Christen zijn, want niet geloven is bijna een doodzonde). Deze vraag kregen we de komende dagen meermaals per dag. Wij antwoorden dan met ‘Christian, Europe’ alsof iedereen in Europa Christen is, netzoals iedereen hier moslim is (op papier dan). Ahja. Je moet wat.

Na wat dollen en lachen konden we weer door. Ondertussen kwamen er ook steeds andere Pakistanen in en uit dit hokkie lopen. De man krabbelde wat op een memoblaadje, zette zijn handtekening en dit was het officiele bewijs dat ze binnen mochten komen. Ik heb geen een computer gezien. Alles papierwerk, stapels en kasten vol. Het enige digitale is fototjes op de telefoon, wat 9/10 keer in een appgroep word gegooid. AVG bestaat hier niet. Toen we dit hokkie uit waren werd ons verteld dat we eventjes moesten wachten.

Na vijftien minuten kwam er een gozer aan op een motor met een AK op zn rug. We konden hem volgen. We fietste onze eerste meters door Pakistan heen, yeah!!! Overal gaten in de weg en prikkeldraad op de grond. Veel bunkers en afgezetten gebieden. Zoals we vaker hebben gezien bij grensovergangen, maar dit was net iets anders. Iets smeriger, iets rauwer. We volgde de motorrijder naar een locatie wat het lokale politiebureau bleek te zijn.

Eenmaal binnen kregen we een hokkie toegewezen om neer te strijken, een smerig stinkhok waar honderden reizigers ons voor waren geweest, zo lazen we op de muren en zagen we aan de travelstickers. Ik kon natuurlijk niet achterblijven.

Vanuit hier begon het wachten op het convooi naar Quetta. We waren in het Pakistaanse gedeelte van Baluchistan, niet veilig voor toeristen werd ons verteld. We hadden via andere reizigers vernomen dat dit de procedure was, dat scheelde dan weer wel. In dit politiebureau waren enkele cellen (Lees: betonnen hok met een traliedeur met hangslot) waar iemand vast zat die een auto had gestolen. Omdat die ‘iemand’ hem weer geld schuldig was. Naja niets bijzondere verder. Deze gozer liep vrij rond over het terrein en speelde de schoonmaker / thee jongen voor de wouten. 

Ook was er een camper met 4 britten. 2 ooms en 2 neven. Mooie gasten. Ze waren van origine pakistaans, maar omdat ze een verkeerd visa hadden aangevraagd konden ze met hun zelfgebouwde camper (op brits kenteken) het land niet in. Zuur, want het idee was het graf van de zus/moeder bezoeken… Eindstand hebben ze 4 dagen daar gezeten en weer terug moeten keren naar Iran helaas! Maar gezellig en leuk gezelschap om de tijd mee door te brengen.

Ik gebruikte de eerste dag om mijn fiets schoon te maken en mijn remblokkies te verstellen, die waren sinds 8 weken al niet helemaal meer intact… soms moet je even de tijd ervoor nemen. Het schroefje voor mn remblokje werkte niet meer, gelukkig hadden de Engelse lads een andere schroef en een vijl en zo hebben we een schroefje om maat geveild en erin gepropt, prima voor nu!

Het verhaal ging dat er verschillende soorten van convoois zijn naar Quetta. Als er meedere voortuigen van buiten de regio zijn word er gewacht tot een voertuig of 10, en dan gaat de convooi rijden met een sloot aan militaire voorop, achterop, links en rechts. Het andere convooi, waar wij als fietsers voor in aanmerking kwamen was het busconvooi. Over de prijs flink moeten onderhandelen, maar uiteindelijk 5000 Pakistaanse rupies per persoon incl fiets betaald. Omgerekend zo’n 16€ de kop voor een busreis van 12 uur. Ook deze deal werd weer verzegeld door een papiertje met een handtekening.

De dag erna kwam Mara aan, Mara hadden wij ontmoet in Zahedan, de laatste grote stad in Iran en we wisten dat ze zou aansluiten. Mara is een creatieve duizendpoot die de wereld over fietst en dit vastlegt in een creatief dagboek. Na haar tochten werkt ze dit uit in een boek, verkoopt de boeken en stapt weer op de fiets voor een nieuw avontuur. Daarnaast doet ze ook hobbymatig wat tattooeren en zo doende hebben Sascha en ik onze eerste ‘handpoked prison tattoo’ gezet. 

Na wat tijd gedood te hebben met tassen herpakken en peukies paffen met de Engelse werd het tijd om wat te eten. We hadden geen geld meer, en konden niet op vrije voet de ‘prison’ verlaten. Met andere woorden. We zaten echt opgesloten, waardoor wij het ook aardig als een gevangenis ervaarde. Na wat overleg was het mogelijk om naar de markt te rijden onder begeleiding van een van de agenten met zijn AK. Alleen ik kon mee, de rest moest wachten. ‘Te gevaarlijk’ zeiden ze. Iets wat we vanaf dit moment 100x per dag hebben moeten aanhoren. Ik deed de boodschappies voor de crew en betaalde met wat centjes van Mara, die zo slim was geweest om in Iran haar tomam in te ruilen voor wat Rupies. Tijdens het eten vroeg de agent naar de tattoo’s, en hij zei dat hij soort van tattoo’s had. Hij tilde zijn shirt op en liet 3 kogelgaten in zijn buik zien. “Van de Taliban” zei hij. Maar, zo vervolgde hij, die gasten die dit gedaan hebben leven nu niet meer. Dat je ‘t maar effe weet.

Dag later. 6:30 de bus in naar Quetta. We reden in een stoet van 8 bussen volgeladen met mensen. Mensen op het dak alles (als het zo onveilig is, waarom zou je dan op het dak zitten?! Maarja das niet aan ons). De reis duurde ongeveer 12 uur, met elk uur, soms elk kwartier een militaire stop waarvoor de hele kolone moest stoppen, puur om fotos te maken van onze 4 paspoorten en visa’s. Bij het uitstappen van de bus stonden er een escort auto’s klaar waar wij onze fietsen en bagage in konden zetten en werden we naar een hotel gebracht. Dit is een beetje hoe het in Pakistan gaat. Ze zeggen dat alles onveilig is en dat we soort van gedwongen worden om in hotels te slapen. Die hotels zijn weer vriendjes van, en zo onderhands gaat er wat geld links en rechts in de zakken. Na een uur onderhandelen konden wij onze tent voor de helft van de prijs in de tuin van het hotel zetten. 2500 rupies, zo’n €8,30. Natuurlijk valt zo’n prijs mee voor Nederlandse begrippen, maar het concept dat je geforceerd wordt naar een hotel te gaan, dat kraakt. Enfin, tentje opgegooid in de tuin, klaar voor wat boodschappen…. 

Nou dit kon wederom niet zomaar zonder security, 50 minuten wachten totdat er een team opgetrommeld is. “Verkeer is druk” “Ze zijn onderweg” “5 minuten”. Toen ze er waren zeiden ze dat de supermarkten dicht waren. De komende dagen kregen we steeds meer door hoe Pakistan werkt. Iedereen zegt alles te regelen voor je, maar het enige wat gebeurd is afschuiven op de volgende persoon en niemand durft/wil/kan verantwoordelijkheid nemen.

Naja we hadden nog wat noodles (standaard backup, altijd in de tassen, aanrader!) en deze maar op het vuur gegooid. Omdat ik zonder sigaretten zat dacht ik, ik vraag iemand van t hotel nog ff voor een ‘peukie voor t slapengaan’ bietsen zoals dat in een rokerskoppie werkt. En daar was een commando met een handgun. Hij zei, als je naar buiten wilt, dan loop ik met je mee. Laten we sigaretten halen. Zo gezegd zo gedaan. Buiten de muren was alles gewoon open aan supermarkten en toko’s. Sterker nog, het was levendiger dan overdag. De commando liep met zijn handgun in zijn hand zwaaiend over straat. Op zijn shirt stond ‘One Shot One Kill’ er waren meerdere wapens afgebeeld en het woord Elite Comando kwam op de voorkant terug. Hij legde zijn gouden gun op de toonbank en bestelde 2 pakken sigaretten voor me. Das nog es een manier van peuken scoren dacht ik. Hij betaalde ze voor me en stond er op dat ik zijn gast was. Hij nodigde me uit voor een kop thee, ookal was het inmiddels tegen een uur ‘snachts dacht ik, lets go. Wederom de gun op tafel en een kop thee drinken. 

Hij vertelde me dat hij met regelmaat moet schieten hier. Waarom? Omdat het onveilig is en sommige mensen kwaadwillend zijn. Meer kwam er niet echt uit, we kibbelde wat, namen een selfie en ik kroop mijn tentje in.

De dag erna werd ons verteld dat we on 10.00 werden opgepikt door een security team. Wij wekker zetten, tentjes inpakken en alles. Eindstand.. weer zelfde verhaal. Druk verkeer, 5 minuten… uiteindelijk werden we opgehaald om 12u. We reden in een escort truck naar een locatie voor onze NOC. Een NOC is zoiets als dat je aangeeft dat je in Pakistan bent, en zult luisteren naar alle bevelen van de escort… een soort verplicht papiertje wat je moet tekenen om officieel je vrijheid op te geven. Zonder dit formulier te tekenen kun je niet verder. Officieel staat het voor No Objective Contract. 

Na een uurtje in deze ruimte gezeten te hebben, wat selfies te hebben gemaakt met het hoofd van dienst, werden we naar een volgend politie kantoor gebracht met wederom weer een hoop cellen volgedrukt met gasten die waren opgepakt. Beetje wat je ziet op TV. Zon 20 man, handen aan de tralies, glurend door de hekken naar het nieuwe vlees wat binnenkomt. Dit keer waren wij het vlees. Een van onze escort mannen nam met ons rust in de kamer en gebruikte zijn gun als kussen. In Nederland leggen wij het kussen tussen je blaffer en je hoofd, maarja dat zal wel een cultuur dingetje zijn.

Een ding wat voor mij typisch Pakistaans is, zijn de bedden. Deze vind je echt overal. Ze zitten erop, eten erop en slapen erop. Je vind ze in restaurants, langs de weg, in huizen, winkels… nou ja, waar niet. Een stevig frame van hout of metaal met een gevlochten ‘lig plaats’. In de politiebureau’s waar we zo nu en dan overnachten werken de wouten 24/7. En tussendoor doen ze even een tukkie op een van deze bedden. Ook wij slapen elke Siesta in een restaurant langs de weg een uurtje of twee op deze dingen. Elk wegrestaurant heeft een ruimte met meerdere bedden voor de chauffeurs. Ze liggen aardig goed als ze goed strak gespannen zijn. Leuk feitje… ‘Sleep tight’ komt van deze soort bedden. Zolang je het goed vlecht en blijft spannen, slaap je goed!

Nou is dit een beetje een skere foto, maar je snapt het idee.

Okay, volgend hokkie in. Wanneer we vertrekken naar de volgende stad was de vraag. Eigenlijk weet niemand precies wie wat doet, wij werden hierheen gebracht zonder te weten wat we daar moesten doen, en zei vroegen eveneens wat wij hier deden en wanneer we weg gingen. Gezien we doorhadden dat niemand wat wist namen wij nu het heft in eigen handen en zeggen dat we vanavond de bus nemen. Hoop gebel en geregel, de agenten van dienst boeken een bus voor ons die om 21:00 vertrekt. Na twee uur konden we dit bureau weer verlaten. 

Nou je raad het al, escort escort escort. Overstappen van truck naar truck. Soms achterop de motor bij een security, soms weer in een wagentje. Ik ben kwijt wat we hier hebben gedaan in tussentijd. Eindstand waren we rond 17u weer bij het hotel. Nog steeds geen boodschappen, nog steeds geen ruppies en nog steeds niets gegeten. We worden weeeer geescorteerd naar een ATM om geld op te nemen. Eindelijk, wat centjes op zak. En weer terug in het hotel. We vragen of we ergens een pizzatje kunnen eten, en wederom weer wachten op de secu… de pizzaria zat letterlijk tegenover het restaurant. Ik ga kijken of ik vanuit google maps een screenshotje kan maken. Waar je de ingang van het hotel en de pizzeria in 1 shot kunt zien. 30 minten wachten op security on de straat over te steken… Oke, streetview is niet beschikbaar dus ff screenshotje vanaf bovenaf gemaakt voor het idee...

Na het bestellen van de pizza zeiden we dat we de pizza bij onze tent willen opeten en staken de straat weer over. Nice, 4 lui met goede wapens om ons in 3 min een pizza te laten bestellen… Zo gaat het hier een beetje. Ennn zoals het ook gaat, wil iedereen constant selfies maken met ons… dus ja, dat doen we dan maar braaf. Ook wisselen we wat instagrams uit. Daarna krijgen we regelmatig berichtjes met ‘Yo bro, where are you now’.

Als je het tot hier hebt gered, merci! Wellicht voel je het een beetje aan de toon, we beginnen een beetje moe te worden van het gevoel van vrijheids beroving. Dit is niet het idee wat we hadden bij het starten van onze fietsreis. Vrijheid! Niet met een bal om je voet. Ik skip hier een beetje nu.. eindstand. Spul gepakt en bus ingestapt. Lange rit waar een gozer een geit mee had genomen die zo nu en dan even in onze schoot werd geworpen. Daarbij ook hier weer om de zoveel minuten een passport en visa controle. Gelukkig waren onze medereizigers vriendelijk en hadden begrip voor de situatie. Eenmaal aangekomen rond een uur of 5 in de ochtend zagen we geen security. We besloten zo snel als we konden onze fietsen op te zadelen met tassen en te vertrekken, de vrijheid in…
To be continued...

Verderrrrr, its all good hiero, los van dit gerace en gedoe hebben we een mooie tijd met elkaar en genieten van alles wat we meemaken. Nu ik dit laatste zinnetje schrijf op 17 oktober is het morgen (anders overmorgen) de tijd om Pakistan te verlaten en India in te gaan. Ik heb ook een beetje geschreven over de tweede week in Pakistan, wellicht dat ik die binnenkort ook drop als ik hier wat tijd voor kan vinden!

Ohja, schiet me te binnen. Tijdens een break met de bus zagen we een gozer in zn hand scheiten… jaaa ehh… dat dus.

Groetjesss