Geschreven op 17 januari, 2025.

Okeeee dannn, allereerst bedankt dat jullie de moeite hebben genomen om op deze pagina terrech te komen. Het is weer een sloooootttt aan tekst, dus ik hooop dat jullie er een beetje doorheen kunnen ploeteren, zo niet. Ook prima. Want ja, zo ist dan ook wel weer he. Oke, daar gaan we.

Na alle bizarre avonturen in Pakistan was het dan zover, vanaf de stad Lahore vertrokken we richting de grens naar India. De bekende Wagah / Attari Border. Wij konden hier oversteken door een zwaar bewaakt hekwerk. Iets wat je bij normale grensovergangen niet hebt op deze manier. Omdat beide landen met elkaar in een soort van koude oorlog verwikkeld zijn wordt hier dagelijks voor zonsondergang een ceremonie gehouden. Wij besloten deze bij te wonen vanaf de kant van India.

Gepaard met luid geschreeuw (echt totdat er net geen druppeltje bloed je oor uit sijpelt), grote marcherende soldaten over en weer die allemaal capriolen uitvoeren onderweg naar de grens. Ennnnnnnn een heuze MC om de crowd wat op te hypen, een soort afgetrainde soldaat die door een microfoon een beetje zat te schreeuwen. Hindustan, zindabad! Of terwijl, lang leve India. 

De kant vanaf Pakistan wordt vooral Allah Akbar geschreeuwd en traditionele muziek gespeeld. Bij India is het net wat anders, ze geven eigenlijk een soort van dikke middelvinger naar Pakistan. Waar wij in Pakistan geen enkele vrouw op straat hebben gezien, wordt bij deze ceremonie aan alle vrouwen gevraagd naar voren te komen en te dansen (iets wat in Pakistan als vrouw zijnde verboden is) op de ‘border-pass’. Op muziek die jij ook hoort als je een avondje gaat stappen. India heeft een soort half stadion eromheen gebouwd, waar in Pakistan enkel een lange laan te zien is (zover ik kon zien dan). Deze ceremonie staat symbool voor de rivaliteit maar ook de broederschap tussen de twee landen.

Enfin, deze ceremonie was een warm welkom in India. Na wat weken in Pakistan zagen we eindelijk weer vrouwen op straat en wat meer het gevoel van vrijheid. Voor Mara, eveneens fijn dat zij ook weer in een korte broek kon fietsen, wat in Iran en Pakistan een ding was! Dat hebben we dan ook maar eff gevierd met een drankie... En tsjaaaa das t mooie. Je koopt in India gewoon een Whisky uit een pakkie, alsof 't een pakkie Chocomel is...

We fietsen door naar de stad Amritsar, iets na de grens. Amritsar ligt in de Punjab regio en wordt gezien als het spirituele centrum van het Sikhisme. Een van de vele geloven in India. Je kent ze wel, misschien als je aan India denkt, denk je aan die gasten met die tulbanden op hun hoofd. Nou, dat zijn dus aanhangers van het Sikhisme. Wat in de regio Punjab, de grens regio bij deze border de meeste aanhangers kent. Via via kregen we te horen dat er een Gurudwara was (later meer hierover) waar we konden aankloppen voor een gratis overnachting. Honderden, als het geen duizenden mensen waren sliepen overal op de grond en door het hele gebouw heen. Wij als touristen kregen een slaapzaal met enkele bedden en een ‘toilet’ (lees gat in de grond met een emmer water ernaast). Daarnaast bied deze Gurudwara dagelijks GRATIS (dutchies whatsupp) aan meer dan 100.000 mensen. Wat inhoud dat dit de grooste gratis keuken van de wereld is!

(Deze foto is niet van daar, maar geeft 't idee van een Langar weer). Je zit met ze allen in een kleermaker zit. Je houd je handen op, en dan gooien ze de Chipate in je handen, en serveren ze je de dahl.

Ik weet niet precies wat hier gaande was, maar de heeeeeeeeele stad was vol en vol gepropt met mensen. Echt gewoon koninginnedag (ja koningINNENdag ja, shout out naar Bea) en 5mei samengevoegde menigte. We werden gewoon platgedrukt in de menigte. In de avond werd er een hoop vuurwerk boven de tempel de lucht in geschoten.

Deze Gurudwara lag tegenover de ‘Golden Tempel’. Laten we zeggen, een soort Mekka van de Sikh. Ennnn daarom was het zo druk… Nou om hier niet te lang bij stil te staan zoef ik even door naar de volgende dagen.

Foto van @MuresMara

We hebben na deze nacht ingecheckt bij een hostel met de bende en vanuit daar onze plannen gemaakt om naar Agra te fietsen, de stad waar… jawel… de Taj Mahal te vinden is. In Amritsar ook nog even op zoek geweest naar een fietsenmaker voor een checkup, maarrr helaas vonden we alleen zulke toko’s. Verder niets mis mee, maar toch, ik wil na een fiets checkup wel het idee hebben dat ik beter fiets dan dat ik slechter fiets.

In deze dagen hebben we meer kennis genomen van de eerder genoemde Gurudwara’s. Deze tempels bieden dus een gratis slaapplek aan ennnnnn 3 maaltijden per dag. Dit noemen ze de Langar. Ongeacht ras, kaste (wat een ding is in India), geloofsovertuiging of wat dan ook, je bent ten alle tijden welkom om deel te nemen aan deze maaltijden. Deze maaltijd bestaat vaak uit een eenvoudig vegetarisch gerecht, zodat iedereen kan aanschuiven zonder problemen. Wat Dahl (groente) en wat Chapati. Een ongezuurd platbroodje wat iets wegheeft van een wrap. Maaarrr wat heerlijk is na een dag fietsen om een gezonde hap binnen te krijgen. Zo stippelde we onze route uit met +- 80-100 KM per dag, en zochten op Google Maps de volgende Gurudwara om aan te kloppen.

Sommige Gurudwara’s zijn enorm mooi en luxe. Zo kregen we soms een kamers aangeboden met badkamers, elektriciteit alles erop en eraan, andere hebben wat weg van een paardenstal, maar alles prima. Niet hoeven zoeken naar een slaapplek is soms al winst. Nadeeeeeeel… tussen 3-6u in de vroege ochtend begint het Chanten van meditatie’s wat door speakers over het hele terrein wordt verspreid. Dussss truc, optijd naar bed zodat je in ieder geval iets aan uren kan maken. Omdat een Gurudwara een heilige plaats is, dien je je haar te bedekken in de tempel en je schoenen uit te doen.

Tussendoor ook voor het eerst apen in het wild gezien, de eerste keer was het tof, en interessant. We stoptte om wat foto's te maken. Daarna kwamen we ze ooooooveral tegen. In de Gurudwara's waste we elke dag onze kleren onder een kraantje en lieten het drogen. Soms zagen we zelfs dat deze apen over onze kleding heen hadden gelopen.

En daar kwamen we dan, in Agra. De stad van de Taj Mahal. Goed om te zeggen, deze stad stelt helemaal niets voor, this puur dat de Taj hier zit, als dit er niet zat was het een groot shitholeeeeee, natuurlijk wat wijken voor de toeristen en wat betere restaurantjes maar los van dat... Veeeel armoede en schooiende kinderen. Sascha en ik fietste een stukkie en moesten even de route checken, binnen een paar seconden kwam er een sloot kinderen aan. Ik moest mijn telefoon pakken uit mijn tas en voor ik het wist zat er een hand van een kind te graaien in m’n tas. En dat is een lastig ding. Als het een volwassen vent was geweest had je een andere confrontatie gehad, maar een kind is een kind. Dus hand weggeduwd, duidelijk aangegeven dat dit niet kan. Wij besloten een de straat uit te fietsen en verder op de hoek even te checken. En toen kwam een sloot van 10 kinderen achter ons aangerend. Wel gek, gechased worden door kids in plaats van door de woutehhhh…

De crew was weer compleet, we hadden een kamer met ons vijven kunnen regelen. En zouden de Taj Mahal de dag erna bezoeken. Er werd gezegd, het mooiste moment is in de vroege ochtend met zon’s opkomst. Dus hopppaaa, wekkers om 5u, met half gare bakkes de straat op en die kant op wandelen. Uiteindelijk nog met 1000000 man in de rij staan maarrrrrr… Hoe je het ook went of keert… Het is toch bizar om zoiets te zien. Vooral omdat ik het vroeger in de schoolboeken heb gezien, en nu ineens voor je neus staat. Plus hier kwam het besef dat ik gewoon vanuit Zwolle naar de fking Taj Mahal ben gefietst. Een gek idee. 

De dag erna was Diwali, Hindoestaans Nieuwjaar…. Wat een beetje hetzelfde gevierd wordt als in Nederland. Sloot vuurwerk, goed feestje met alles erop en eraan. Wij hebben deze Diwali in het hostel doorgebracht. We kregen allemaal de welbekende rode stip op het hoofd met wat rijstkorrels en daarna hebben we wat knallers afgestoken en daarna nog even de mic gepakt op de dak van het hostel, Jwz, kleine freestyle is deze jongen nooit vies van.

Omdat Diwali een groot religieus ding is, wordt alles ‘beschilderd’. Dan hebben we het niet alleen over straten, mensen en huizen, maar ook dieren. De dieren worden met henna ingesmeerd en dat zorgt voor bijzondere tafferelen.

Agra was een kantelpunt in de gezamenlijke trip. Ik wou richting het zuiden, Mumbai en Goa. Kevin ging richting Nepal, Mara richting oost India, dichtbij de grens van Bangladesh. Sascha had dezelfde route als mij maar wou eerst nog Dehli bezoeken. Zo scheidde onze wegen. Ik vertrok na lange tijd samen gefietst te hebben weer alleen. Om eerlijk te zijn, heeeeeerlijk. De reis alleen begonnen en ik had gemist om alleen te zijn, te stoppen waar ik wil, niet te hoeven overleggen etc. Zo vervolgde ik mijn reis. Twaalf dagen, 1200 kilometer. Heerlijk. 

In deze dagen mooie ervaringen gehad, zo zat ik ergens te lunchen, kwam de eigenaar naar me toe, nodigde me uit te overnachten in zijn resort, en al mijn maaltijden te betalen (lunch, diner en ontbijt). Ik heb aangedrongen iets te betalen, maar de zijn gastvrijheid stond mij dit niet toe. Ik kreeg een luxe kamer met heerlijk bed en roomservice voor wat ik dan ook maar wou. Naja… beetje bezwaard toch maar wat kleins besteld en lekker van genoten. En hij zette zelfs zijn bewaker aan het werk om mijn fiets op te poetsten. Dit is dus dat kaste systeem. Je kunt iedereen in een lagere kaste laten doen wat je wilt. Ik werd hier een beetje ongemakkelijk van maaaaarjaaa... wel weer schone fiets dankzij deze stylische strijder!

Daarnaast heb ik wild gekampeerd, wat in India nogal een uitdaging is met overal mensen. Werd ik wakker door een sloot koeien die aan mn tent zaten te snuffelen. De boeren eromheen gingen op een steen zitten en keken toe hoe ik mijn tent inpakte zonder ook maar een woord te zeggen. Prima, dat dit zo kan.

Even later kwam ik in een stadje aan, waar ik bij een Gurudwara aanklopte, deze mensen zeiden, kom met ons mee, er is een groot Hindoestaans feest. Met frisse tegenzin (ik had die dag rond de 150km gefietst, en was toe aan rust). Maar oké, ik mee…. Tien minuten later stond ik op een podium een menigte van honderden mensen toe te spreken… Naja ik spreek geen woord Indiaans dus ik riep maar “Namasteeeeee” en de menigte juichte me toe. Gekke ervaring hahahah, ook wel weer grappig. Toen ik het podium afliep kreeg ik allemaal bloemen, mensen probeerde mn voeten aan te raken en iedereen wou selfies maken. Ik kreeg een soort ‘escorte’ van de gasten uit de Gurudwara en ze zeiden dat ik dicht bij hun moest blijven. Zij hielden de menigte op afstand. Zeer bizarre ervaring voor een gast die op zn fietsje gewoon een slaapplekkie zocht en ineens onthaald wordt als Ronaldo.

De mensen uit India zijn zeeeeerrr ingeinteresseerd in je. Elke dag dat ik fietste kwamen er zonder overdrijven meer dan 30+ motors langs met gasten erop die vroegen. “Yo bro, where are you from” “Ek Snap” “Ek Selfie”. Ek betekend één. Aan het begin stopte ik nog wel eens voor een fotootje, maar de ervaring leerde ook, zodra je stil staat voor een foto, stoppen er nog 3 motors en auto’s om ook fotos met je te maken. Als je elke keer stopt, dan sta je de hele dag stil om foto’s te maken. Na verloop van tijd was mijn eerste antwoord “English”? Als ze Engels spraken konden we een gesprek voeren, maar het is ook vaak voorgekomen dat een gast geen Engels sprak, en gewoon 10 minuten naast je bleef rijden en in Hindoestaans praten. Of gewoon naast je rijden zonder wat te zeggen. Waarom ze het doen, geen idee, maar het is een dingetje om met een blanke / tourist op de foto te gaan.

Een stukkie verder kwam ik aan bij de Statue of Unity. Het grootste standbeeld ter wereld met een hoogte van 182 meter. Het is een beeld van Sardar Vallabhbhai Patel, een van de leiders in de onafhankelijkheids beweging van India. Even ter indicatie, ik paste 2,5 keer in zijn grote teen. Het standbeeld is bijna twee keer zo groot als het Vrijheidsbeeld met haar 93 meter. 

India is, zoals jullie misschien ook wel denken, niet heel schoon. Overal ligt afval op straat, en als het teveel is zetten ze de fik erin. Wat zorgt voor grote SMOG (Smoke and Fog). Steker nog, in Delhi is de smog gelijk aan het roken van een pakkie peuken per dag. Wat zou betekenen dat ik, als ik daar fiets, dus 2 pakken per dag weg paf hehehehe. Aiiiiii…. Ahja… Maarja betekend dus ook dat ik met een buff heb gefietst alle dagen. Om de twee naar een pakkies weg te drukken. 

En weer door naar Mumbai. Eenmaal aangekomen een hosteltje geboekt voor een paar dagen. Sascha trof ik hier eveneens weer na een paar dagen, hij was achter mij aan gefietst met ongeveer dezelfde route. Mumbai, ook bekend als Bombay, is vroeger door de Portugezen gekoloniseerd. Zij noemde dit Bombaim, wat zoiets betekend als mooie baai. Later hebben ze dit ‘bruidskado’ gedaan aan Engeland. Tsja toen kon je gewoon nog een gekoloniseerde stad kado geven… Maar deze invloeden zie je terug. Er was veel Engelse architectuur te vinden in de stad. Zoals wat kerklokken en het station van Mumbai is dan ook gewoon een klassiek Engels station.

Na wat dagen rondstruinen en plannen maken ben ik doorgefietst naar GOA. Vanaf Mumbai heb ik een pondje gepakt om de stad uit te komen, en zodra ik het pondje afstapte was ik gelijk in een andere wereld. Meer relaxt, meer eiland vibes. Meer natuur en ontspanning. Ik vraag regelmatig resorts of restaurants voor een kleine vierkante meter waar ik mijn tentje kan opgooien en dat is altijd prima. Zo stond ik bij een resort, en als ‘wederdienst’ kocht ik wat eten in hun restaurant waar ik een gozer ontmoette. 

Deze grote speler zat in heeeeeeel veeeeeel zaken. Zo werd hij ingehuurd door de overheid om de verkiezingen te beïnvloeden bijvoorbeeld… Allemaal obscure zaken, maar zeer interessant. We hadden raakvlakken met betrekking tot computer technologie en hij was geïnspireerd door mijn reis, ik door zijn ondernemings drift. Hij had een stukkie land gekocht aan het water (hij vliegt zijn drone, kijkt naar ‘ongebruikt land’ heeft op voorhand informatie van de overheid waar ze over X jaar een weg willen aanleggen en bied dan de landeigenaren een prijs op hun land, koopt dit op, en verkoopt het later door aan de staat). Zo had hij ook een mooi plekje aan het water waar hij zijn privé resortje had gebouwd. Voor zichzelf, om lekker tot rust te komen, ennnnn soms mensen van de overheid te laten overnachten als ze even uit de band willen springen (cocaine en hoeren… je kent het wel). Enfin, lekker plekje. Dagje met hem gehangen daar, mooie gozer. Zijn doel was om $10.000,- per dag binnen te halen, en dan zou hij beginnen aan een gezin stichten. Hij gaf het nog 1/2 jaar zeeeeejtie. Lekker dan.

Oké, terug naar Goa. Goa is een regio in India die vroeger eveneens door de Portugezen is veroverd. (Schelen wij toch niet zoveel van de Portugezen met onze scheepvaart avonturen). De Portugezen hebben hier ongeveer 450 jaar de macht gehad, en dit is eveneens terug te zien. Goa is een soort van vrijstaat in India. Deze provincie staat grenst aan de Arabische zee, en kent daarom veel stranden met veel blanke toeristen. Veel Israëliërs, omdat ze, (na verluid van meerdere Israëlische militairen gesproken te hebben) de wapens van de VS weer verkopen aan India, een goede band onderhouden met elkaar.

Het was enigszins vreemd om met deze lui te praten met al wat gaande is op dit moment. Maar met het oog van mens tot mens zeer interessante gesprekken kunnen voeren. Free Palestina tho.

Na wat dagen aan het strand gelegen te hebben doorgefietst naar Bangalore. Dit was voornamelijk gewoon snelweg kicken. Meters rechtdoor, slapen bij restaurants of tankstations en weer door. Niet veel bijzonders. Ik stond op gegeven moment bij een tankstation met twee straathonden die daar heil zochten. Die vraten m'n halve tent op, daar werd ik wel een beetje leip van. In de zin van, de touwtjes van mn haringen opvreten enzo... Maaarrr eindstand, ging ik rustig slapen, hebben ze de hele nacht naast m'n tentje gelegen en zodra er iemand kwam flink geblaft en weggewerkt. Schatjes...

Aangekomen in Bangalore afgesproken met Sascha en Mara om gezamenlijk kerst te vieren. We zijn lekker uit eten geweest en hebben gebolderd. Jawel. En pohhhww, das ook een leuke sport, ik wist ergens wel dat ik het leuk zou vinden, maar wist niet dat ik het zo leuk zou vinden!

Verder is er niet heel veel meer te vertellen, na Bangalore heb ik het vliegtuig moeten pakken naar Thailand omdat de grens met Myanmar nog steeds gesloten is vanwege het conflict in het land, en mijn visum verliep waardoor ik geen tijd had om weer omhoog te fietsen en dus ook public transport (als in een trein) zou moeten pakken naar het noorden waar ik eveneens mijn fiets in een doos zou moeten pakken. Deze keuze lag tussen vliegen naar Bangkok vanuit India. Of de trein omhoog naar Varanasi (wat ik toch graag had willen zien), dan doorfietsen naar Nepal, en dan weer via India en Pakistan terug om de grens naar China over te steken. Maar deze grens gaat pas rond maart / april open omdat de wegen te gevaarlijk zijn ivm sneeuwval. Deze afweging, plus dat mijn homies Rien en Judith (bigup <3) ook zouden aanvliegen op Bangkok was de keuze gemaakt om daar op af te gaan. 

Voelt het als cheaten? Een beetje, want ik heb een vliegtuig gepakt. Maarja weetje, op wie of wat cheat ik? Op mijn eigen idee, dus dat was goed recht te lullen. Plus de maanden wachten en door dezelfde landen cruisen en weer opnieuw visa aanvragen zou qua kosten en tijd meer zijn dan deze vlucht.

Okeeee dannnn, thanks dat je het tot hier toe hebt volgehouden, of complimenten als je vakkundig zonder lezen naar beneden bent gescrolled. Even goede vrienden. Sowieso wil ik iedereen oprecht bedanken voor de support. Via lieve berichten in Instagram, tot financiele support, tot het helpen met tips en hookups onderweg. Ik wil jullie laten weten dat het enorm tof is om op zo'n afstand te zitten en te horen dat mensen genieten van mijn avontuur. Voor mij zelf voelt dit gek, ik zit gewoon op het fietsje, en trap m'n dagen weg, maar het is bijzonder om te horen. Waarvoor dank!

Dikke zoen voor jullie, vanuit Thailaaaaaann

 

Ga terug