Moogeuhh, deze blog schrijf ik in de tuin van een Cami (Moskee), iets onder Zara, in de regio Silva, waar de eckte eckte Kangals vandaan komen... je weet wel, die leipe honden. Ik klopte hier gister aan voor een slaapplek en werd uitgenodigd op een Turkse bruiloft. De hele avond geprobeerd mee te dansen met de traditional dancessss, een heuze Henna tattoo gekregen op mijn hand en ze hebben me uitgenodigd vandaag om mee te gaan vissen. Niet zomaar vissen, springen in de grootste Turkse Rivier, de Red River, en met onze blote mannen klauwen die visjongens uit het water trekken. Nu ben ik niet zo'n fan van al dat glibberige gedoe met die vissen, maar heee... waarom ook niet. Enfin, het vissen begint om 3u, omdat het water nu nog te koud is. Dus ik heb de tijd om weer even wat te tikken. Dit gezegd hebbende, lets go.

Cansu en ik vertrokken vroeg vanaf het Griekse strand, onderweg naar Turkije! We trapte de laatste meters richting de grens bij Ipsala. Onderweg troffen we James en Nils toevallig bij een tankstation, en we besloten samen de grens te passeren. Nou, dit was me er eentje. De borders in Europa gingen vrij vlekkeloos en zonder veel gedoe. Soms konden we als fietser gewoon doorfietsen, of was er een specialie 'tweewieler-lane'. In Turkije was dit anders. 

Maar liefst 4x door poortjes moeten gaan. Dit was de eerste keer dat ik mijn paspoort trok, en ontving bij het eerste hokkie mijn eerste stempel in mijn paspoort. Tsjakkkaaa! Tussen de eerste twee en de laatste twee controles (verlaten van een land is nummer een, en binnenkomst ander land is nummer twee, meestal dan), fietsten we over een soort bizarre brug vol gaten. Agenten met wapens langs de weg en overal van dat opgerolde prikkeldraad. Toen we eenmaal door de derde controle heen waren stonden overal borden voor Vodafone Internet. 

Nou dat leek mij wel wat, bekende naam, zal vast goed bereik hebben (dat denk je dan he). Cansu ging eerst haar simkaartje halen en ik wachtte bij de fiets. Toen ze terug was vertelde ze dat ze 50 euro had afgetikt voor 25GB voor 30 dagen. Vond ik nogal wat, maarja, moet wel een beetje kunnen blijven influencen via de grammzz natuulk. Dus ik volgde haar voetsporen. Ik naar binnen, vrouw aan de balie sprak geen woord Engels, en ik daarintegen weer geen woord Turks. Perfect. Nou, enfin, daar binnen in die toko weer een paar Vodafone borden gescout en ik ging ervoor. De vrouw achter de desk registreerde mijn simkaart en activeerde deze. Dit was rond, toen ze mij de simkaart gaf... Ik zag erop staan "TurkTelekom". "Eehh this is no Vodafone ehhh". Neee TurkTelekom dit dat, jaa weetje... Ik ben normaal niet zo moeilijk, maar om 50 euro neer te gooien voor een simkaartje van een provider die je niet kent. Beetje zoals dat je overal Albert Heijn logo's ziet staan, met route en bewegwijzering naar binnen, en dan binnen je teen tegen een pallet aanstoot omdat het verhompt toch een Aldi blijkt te wezen, maar dan wel voor de prijzen van de Appie... Nou ehhh. "Sorry abla, I aint gonna do this, I want Vodafone. Vodafone here, Vodafone there you know..." Naja beetje zo dus. Maar ik kon niet meer terug, want mevrouw had de kaart al geactiveerd. Maaarrr Hugo had nog niet betaald. Dus mijn spul weer ingepakt en weggelopen. Jaaa beetje gekke situatie, maarja ehh... You can't fool a fool laten we maar zeggen he. Maarrr omdat die vrouw nog wat achter me aan waggelde en wat riep, liep ik in een vrij stevig tempo naar de fiets. Zei Cansu dat we snel even door de laatste hokkies heen moesten zodat we uit de 'zone' waren, en daar een pauzetje verder deden. Oke, naja heel lang verhaal allemaal, sorry hiervoor... Maarehh jaa, geen simkaart dus. Wel een peuk gerookt... En goedkoop, ongeveer €1,85 per pakkie van 20, voor de kenners.

Wij verder fietsen, zaten James en Nils langs te weg te wachten in de schaduw met lunch. "Yoo whatsupp mateeee, you got the simcard?" "Nope", "You?", "Nah, I've got an e-sim, 7 euro's for 30GB 30days." Aaaightttt, het universum heeft me weer gematst. Scheelt een hoop knaak, en geen gedoe. Ohja, al met al was deze E-sim ook via TurkTelekom, dat is gewoon het telefoon netwerk hier in Turkije, maarja... wist ik veel... fakkit.

Na de lunch namen we afscheid van James en Nils. Nu voor echt, James ging ik sowieso een lange tijd niet meer zien, wellicht in de Stan landen, maar voorlopig even niet. James en Nils fietste via Istanbul. Cansu en ik hadden besloten Istanbul te skippen vanwege de grote drukte, wat niet leuk is om door te fietsen. Althans, ik heb een klein allergietje opgebouwd met het fietsen door drukke steden. Wij zouden onderlangs gaan, en de ferry pakken naar Channakale. 

Onze eerste nacht brachten we door aan een mooi meer. We werden ontvangen door een lokale herder die ons aanbood in zijn huis te slapen als we het koud kregen. Deze herder had een kudde van 200 schapen onder zijn hoede en ging met ze de nacht in. In de ochtend om 6u werd hij afgelost door zijn collega. We maakte een saladetje klaar en gingen slapen.

De dag erna trokken we verder, mooie dag, relaxt fietsen. En toen, keiharde wind en regen. De hemel kleurde grauw en er waren gevaarlijke windstoten. Gelukkig waren wij net boven aan onze klim voordat de herres uitbrak. We besloten naar beneden te rollen en het eerste beste tankstation of hokkie te pakken om te schuilen. We belande bij een gesloten restaurant, maar er zat een klein tankstationnetje naast. We werden uitgenodigd om binnen te wachten en kregen thee aangeboden. Op de achtergrond draaide PowerTurkFM. Sinds dien mijn favoriete radio zender. Toen de regen wat was weggetrokken fietste we door.

En Turkije, wowwww I was in loveeee. Prachtig landschap, om de zoveel meter een watertap met vers water uit de bergen en brede banen om op te fietsen, we vonden een slaapplek op het strand, met uitzicht op de autobrug naar Channakale, magisch. Deze kleurt in de nacht in een prachtige blauwe kleur wat de brug mooi accentueert (ook even wat achitecturische rompslomp in dit verhaaltje verwerken). Op de foto niet zo goed te zien maarja, moest je bij zijn geweest.

We waren ongeveer 20KM verwijderd van de Ferry, dus de dag erna zou een korte rit worden. En deze 20KM was een toffe ervaring! We zijn door de bergen gereden, en dan niet over de berg heen, maar door tunnels, varierend van 500m tot 3km in lengte. Voordat je de brug in fietst kon je op een knoppie drukken zodat de automobilisten weten dat er een fietser in de tunnel is. Maarja, ik kwam hier pas achter nadat we alle tunnels hadden gehad en Cansu mij dit vertelde. Desalniettemin, goddelijk. Dikke windblazers in de tunnel, helaas een tunneltje de blazers recht in het gezicht, maar het mocht de pret niet drukken, was een erg toffe ervaring. Eenmaal bij de Ferry aangekomen haalde we een biertje en wachtte totdat we konden opstappen.

Eenmaal in Channakale zochten we een slaapplekkie voor twee dagen om wat te rusten. We vonden een stekkie 2 minuten van de Ferry vandaan en in hartje centrum. Perrrrfect. Ik moest mijn stoeltje repareren want die was kapot gegaan, en wou pasfoto's laten schieten voor mijn Visa.

De rustdag was magisch. Ik besloot naar een turkse kapper te gaan om mijn baardje en snorretje weer in model te zetten, jwz. En kreeg een heus gezichtsmasker, gezichtsmassage en een oorcleaning session kado. Je weet wel, wat je op internet ziet met dat vuur in je oren gedoe. Was een toffe ervaring. Het gezichtsmasker was aaaardig pijnlijk, het opsmeren was erg heet en brandde wat, en het eraf peuteren was alsof je... nou ik kan niks bedenken, het was gewoon alsof je een gezichtsmasker eraf trekt... Pijnlijk, auwauwww. Maarja, fonkyfresh gelijk weer.

Naast de kappert zat een wassalon waar we onze vieze kleren hebben afgegeven en daar tegenover zat een fotozaakie. Alsof het zo gescript was. Nou fototjes maken, oorbelletje uit, niet lachen etc... Ook dit was weer een hele ervaring. Gozer bleef maar lullen en verhalen vertellen, en na een half uur konden we gaan, maar moest wel de fotograaf 3 kussen geven en een knuffel. Heb jij dat ooit gehad? Ff snel pasfototje zetten, en dan knuffelen en zoenen met je fotograaf? Naja, enfin. Ook weer mee gemaakt, jatoch.

De volgende missie was mijn stoeltje repareren omdat ik met mijn dikke baklavabips door het stoeltje was gezakt. Wederom een zeer vriendelijke man, heeft mijn stoeltje gefixt voor een euro, en kregen nog 2 paar Umbro (Turkish quality) sportsokken mee, omdat hij ons zulke leuke mensen vond. Dus ja, dan neem je die sokken maar ter harte.

We banjerde wat door de stad heen, aten een happie en gingen terug naar het hotel. TUUUUTTT TUUUUUTTT MEEEHHHH WOOHOOOOOPPPP WHOOOPPP HEEENNNGGGG TUUUTTT REDENGGDENGGG PFIEEUUWWW. Dit is mijn interpertatie van het geluid. Galatasary was kampioen geworden. Honderden mensen de straat op, tütteren als een gek, hangen uit auto's. Liggend op de motorkap, rijdende soundsystems met ledverlichting (de led ging mee op de beat, jawel), mega grote vlaggen, vuurwerk, lichtkogels. Ahja, een groot feest. Maar dan Turkish style. De hele stad was een grote optocht met feestende mensen. Kickeeehhh! De dag erna schreef ik mijn vorige blog, en regelde het e.e.a. voor mijn visa naar Iran. 

We vetrokken weer vanuit Çhannakale, onderweg naar Kappadokya, ons volgende eikpunt in de route. We begonnen met een 10KM lange klim en fikse tegenwind. Voor het eerst dat we echt ff een flinke wind tegen ons hebben gehad. Na 10KM konden we afslaan van de snelweg het Turkse landschap in. En wauuuwww werkelijk waar, dit was prachtig. Prachtige bergen, mooie wegen en kleine boeren dorpjes met enkele inwoners. 

En de honden...? Tsja ik had Cansu aan mijn zij. Een heuze honden fluisteraar. Waar ik voorheen nogal gespannen reageerde door BASTA te schreeuwen en leip te doen, keerde Cansu het tij. Actie reactie. Even een voorbeeld hoe zij dit aanvliegt. Afstappen en lief praten. "Heeeee mijn vriendje, wat doe je je werk goed. Super heb jij je territorium bewaakt, brave jongen. Wij fietsen gewoon rustig door en zullen je niet lastig vallen. Goed gedaan, goodboyyyy". En dit werkt als een tiet! De honden herkennen je lichaamstaal, merken dat je relaxt bent en geen kwaad in de zin hebt. Echt magistraal. Ik heb de eerste paar keer op een afstandje toegekeken en dacht, dit moet ik ook gaan oefenen. En inmiddels mag ik zeggen dat ik ook aardig oke ben met de straattie daggoe's. Het blijft altijd even schrikken als ze blaffend en rennend op je af komen, maarehhhh, als lief zijn niet helpt kan ik altijd nog schreeuwen. Of m'n Dazzer gebruiken, een soort hondenverschrikker die een hoge toon uitzend, die ik uit mijn preventieve angststoornis alvorens mijn vertrek vanuit Zwolle heb aangeschaft maar tot op heden niet in gebruik heb genomen. Cansu, thanks for the teachings! Its all about energy! 

Wederom weer een mooie plek aan het water gevonden om te rusten. Een gekkkkke plek. We moesten de fiets een kilometer de berg op duwen, weg was vrij onbegaanbaar. Eenmaal boven keek ik wat rond en wachte op Cansu, die bleef halverwege steken. Er kwam een auto aangereden. Die had ons met de fietsen de berg op zien duwen. Twee mannen stapte uit en begonnen gelijk volluit Turkse verhalen tegen me te lullen. Zoals dat gaat hier.  We liepen naar Cansu toe en duwde haar fiets de berg op. De man was zo blij, hij had in zijn leven nog nooit een tourist gezien in zijn dorp! Hij wou op de foto met ons, en bood ons een biertje aan. Althans, bood mij een biertje aan, en vroeg daarna aan mij of hij Cansu ook een biertje mocht aanbieden. Cultuur. Hij wees in de verte naar een boom die hij 30 jaar geleden had geplant (de enige boom in het wijde landschap). Vol trots zei hij dat hij elke avond een biertje drinkt onder de boom en geniet van het water. 

We rolden langzaam weer naar beneden de volgende dag in. We moesten via Bursa, nou pohhh als ik dit van te voren had geweten... Bursa was the hell on earth. Fietsen hier was levens gevaarlijk. We moesten een pokke end door de stad heen fietsen, het was een 4 baans weg zonder fietsstrook. Nou ja, fietsstrook, wij fietsen altijd over de vluchtstrook, maar deze was er niet. Dus we fietste over de witte lijn. Met auto's die rakelings langs je heen racen met een kilometertje of 80 per uur was dit niet leuk. Om de paar meter zat er een gat in de weg, putten in de weg worden hier soort van 50cm ingegraven for some reason... Dus steeds ontwijken en hopen dat je niet een auto in je nek krijgt als je de put ontwijkt. Het is een soort van, of je fiets auw, of jij auw situatie. Dus beetje gebalanceerd tussen die twee. Telkens moesten we een afslag switchen, wat er zo uit ziet als, achterom kijken, vinger uitsteken en gewoon je fiets ervoor gooien anders kom je er niet. Auto's toeteren en op de rem maar beetje de Kees van de Spek vibe argelose toerist spelen. 3x ben ik bijna van mn fiets gereden tijdens zo'n afslag. Door de adrenaline fietste we gemiddeld 35KM p/u langs deze weg. Ik stopte voor een adempauze en een peukie en wachtte op Cansu. Ik keek op de kaart, en we waren notabene nog niet eens aan het begin van de stad... We besloten ergens neer te hoppen en wat op adem te komen. Ik bestelde een Efes (want ja, Turkije), en we raakte wat aan de babbel met de eigennaar van de tent. Toen kwam het idee in ons op om een slinger uit de stad te regelen. Het voelde een beetje als cheaten, maarja... op je eigen leven kun je niet echt cheaten, ik ben geen kat ehhh. We besloten voor wat rust en veiligheid om te kijken of we een rit konden fixen. Taxi's konden onze fietsen niet meekrijgen maar de eigennaar van het cafe had nog wel een vriend met een truck. Voor 1000 lira (omgerekend ongeveer 28 euro, dus 14 euro de kop, nou dat was ons leven wel waard) wou hij ons uit de stad brengen. Na de stad wachtte ons een dikke klim van 20KM, en we sloten de deal als hij ons op de top van de berg zou afzetten zodat wij heerlijk naar beneden konden rollen. Zo gezegd zo gedaan

We eindigden deze rit met een verblijf in een gaard van een lokale boer. Onder de (vergeten wat voor soort vrucht) boom zetten wij de tent op en sukkelde langzaam in slaaaaaapppp zzzzzzz.

Bedankt allemaal voor het lezen nogmaals, de week hierna was echt bizarrrr, kan niet wachten om hierover te gaan schrijven. We vielen van de ene verbazing in de andere. Maarjaaaa das nog ff wachten voor julliiieee helaas.

Stay tuned!