Geschreven 19 juli 2024

Vanuit het super hete Iran schrijf ik deze blog. Ik lig onderuit, een been op tafel, een been op een kussen. Op de achtergrond klinkt het zingen van de muezzin door de speakerts van de minaret. Op voorhand wil ik jullie bedanken voor jullie tijd. Wellicht lees je dit nu ook vanaf een strandbedje aan de Spaanse costa, of zwetend als een otter met de gordijnen dicht op de bank in je huis. Ga er goed voor zitten, dit word denk ik een 'lange lees'. Wederom keer ik weer terug in gedachten naar Turkije, daar waar we de boomgaard verlieten in de vroege ochtend. 

Eskişehir

We raapte onze spullen bij elkaar en vertrokken. Enkele dagen eerder hadden we Niklas ontmoet bij het binnen treden van Turkije. We bleven wat in contact en hij vertelde dat hij momenteel in Eskişehir verbleef, in een guesthouse gerunt door de lokale fiets community - Velesbid. Dit leek ons een mooi target en we fietsen deze richting in. Het was geen lange rit en we arriveerde redelijk bij tijds in het guesthouse. Een toffe plek waar we konden rusten. Er waren bedden, een badkamer, een mooi dakteras, een groot veld waar je kon relaxen en ruimte om aan je fiets te sleutelen. Allemaal voor gratisssss! Op het terein liepen verschillende Kangals af en aan om ons te vergezellen. Nadat we Niklas de hand hadden geschud en wat bijgekletst hadden, besloten we onze tentjes op het gras te gooien. Niklas sliep in de guesthouse, en wij hadden zin om in ons tentje te slapen. We fietsten naar de lokale supermarkt voor wat snackies en wat biertjes... en jawellll... Ik trof zowaar een Leffe Blond aan. Nou, die ging natuurlijk mee!

Foto van hun website, inmiddels is het een groen paradijsje!

Zo gezegd zo gedaan. Na ongeveer zo goed als net bijna in slaap gevallen te zijn werd ik gewekt door het geluid van keiharde regen op mijn tent. Niet zomaar regen, maar echt intens hard geluid... Bleek dat ik mijn tentje had op gegooid naast een watersproeiinstallatie die 's nachts het gazon een beetje onder controle moest houden... Lekker dan... Deze instalaazie ging ongeveer elk half uur af en dit zorgde voor een aardig gebroken nacht. Toen de nieuwe dag was aangebroken was ik benieuwd hoe Cansu het had ervaren. Zij was na de eerste sproei actie uit haar tent gekropen en op het dak teras onder de sterrenhemel gaan liggen... Jaaa dat was een stuk slimmer. We besloten een dag extra te blijven. We hadden een gratis accomodatie met voorzieningen, en ik had tijd om een videotje te editten en ik had toch wel de behoefte om wat bij te slapen. Niklas vertrok deze dag weer, hij zou eveneens naar Kapadokya afreizen, maar hij was van plan eerst een uitstapje naar het zuiden te maken. We hadden dit guesthouse voor onszelf en tijd om even te relaxen...

Althans, dat dachten we. Na een uur kwam er een groep fietsers van de lokale community. Ze hadden een fietstocht gemaakt en sloten gezamelijk af in het clubhuis. Na de tocht zou er een workshop banden plakken gegeven worden door iemand uit de community. Wij zonderden ons een beetje af, omdat we elke dag met iedereen aan het kletsen waren geweest en behoefte hadden aan wat rust. Cansu, die vloeiend turks spreekt, deed zich voor als de Duitse Lisa met gebrekkig engels. Want.... zo hadden we ervaren, zodra ze weten dat Cansu Turks spreekt komen we het eerste uur niet weg. "Hoe oud ben je, waar kom je vandaan, oh Duitsland? Ik heb die neef, die vriend, mijn broer, ik zelf heb daar en daar gewoond... Stuttgart, Berlijn, Hannover... Alles gute?" "Ben je getrouwd? Heb je kinderen? Ben je moslim, christen of atheist?" Het hele riedeltje.

Om het verhaal kort te houden, we bleven enkele dagen in dit Guesthouse, Cansu voelde zich niet fit, waarschijnlijk wennen aan de hitte in Turkije. Ik gebruikte deze dagen om wat te typen aan een blog, en wat te editten. Mijn route een beetje uit te stippelen en even lekker te niksen. 

Na enkele dagen verlieten we Eskişehir weer. Niklas was inmiddels terug uit het zuiden gekomen en zou onze route deze dag passeren. Halverwege de tocht stond hij 'te schuilen' voor de zon onder een viaduct in een droog gevallen rivier. We trapte samen een stukkie verder naar ons eindpunt en kwamen een plek tegen met een heerlijk stromende beek. We trokken onze zwemkleren aan en lagen voor een half uur te dobberen, heeeerlijk na zo'n dag zon. Eenmaal weer op de kant liepen we met onze fiets naar de slaapplek toe en gooide onze tentjes op. Wat picknicken, wat koken, biertje erbij en lekker tukken. De dag erna vertrokken we min of meer gescheiden. Niklas had wat meer tempo (hij was aan het trainen voor een ultrarace), en wij deden het langzaam aan.

Deze dag sprak ik tegen Cansu uit dat het mij tof lijkt om in Turkije eens in een Moskee te slapen, een soort minigame. Wellicht dat dit ergens komende weken zou gebeuren en ik hier wat 'actiever' naar opzoek zou gaan. We trapte deze dag door en door. Rond een uur of 4/5 waren we er klaar mee en opende onze ogen voor een slaapspotje. Maarrrr, het was een en al rampzalig. Er was nergens schaduw, er was geen boom of iets te bekennen (wat zoiets betekend als dat je niet echt een cover hebt voor het kamperen en dus voor iedereen zichtbaar bent die passeerd). We besloten verder te fietsen, Niklas had ons bericht dat hij een happie had gegeten in een stadje wat verderop, en wij besloten daar naartoe te kachelen om te eten en vanuit daar te kijken hoe en wat. Het liep inmiddels tegen 8en toen we de toko in YesilYurt, regio Konya, binnenstapte.

YesilYurt - Konya

Merhaba! We bestelde wat eten en gingen zitten. De eerste inwoners van het dorp kwamen binnen lopen en vroegen ons waar we vandaan kwamen. We maakte de gebruikelijke praatjes... Nou ja, Cansu dan met haar Turks, ik kon lekker eten en af en toe wat geinteresseerd kijken of mee knikken. Ik keek tussendoor naar buiten en het begon te waaien als een gek, de lucht trok zeer donker weg en er was bliksem in de verte te zien. Prompt stapte een andere man binnen en zei "Ik ben de bodyguard van de burgemeester, ik kan de burgemeester bellen en vragen of jullie bij hem kunnen slapen". De burgemeester wordt Mokhtar genoemd, en vervuld een zeer belangrijke rol in de gemeenschap. (In mijn ogen) veel dichter bij de bevolking zoals wij onze burgemeester 'kennen'. Met andere woorden, iedereen hier had het nummer van de burgemeester in de telefoon staan, en als er wat was kon je hem bellen en stond hij met 1 minuut op de stoep. Zo gezegd zo gedaan, deze man belde de Mohktar en na enkele minuten werden we uitgenodigd voor een Chai bij de Mokhtar. Het voelde even als een soort inspectie. Hij checkte ons en liet blijken dat hij de touwtjes in handen had. Gelukkig zag hij geen kwaad in ons en begon wat te bellen. We konden, jawellllll, in de Moskee slapen. Mashallah! 

De Imam werd opgebeld om te zorgen dat er een ruimte voor ons klaar stond... Maarrrrrr, ja je mag natuurlijk niet zomaar als man en vrouw op de kamer slapen. Dus de kans bestond dat we nog steeds geen overnachting hadden. Cansu vertelde dat wij inmiddels al 12 jaar getrouwd waren. Waar ze deze jaren vandaan haalt, geen idee. Dan was ik 18 geweest wanneer ik haar mijn ja-woord gegeven zou hebben, maarja. Prima, we konden samen in de Moskee terrecht. De Mokhtar, die duidelijk de baas was, zei tegen de Imam dat wij in de Moskee konden slapen en dat onze fietsen naar binnen moesten. De Imam zei dat dit geen mogelijkheid was omdat de fietsen niet schoon waren. Maar zonder hierop te reageren pakte de Mokhtar onze fietsen op en droeg ze de Moskee in. De Imam stond er een beetje verpieterd naast te kijken. Iedereen trok zijn schoenen uit bij het betreden van de moskee... Behalve, jawel, de Mohktar. Soort above the law mentaliteit weejwel. Enfin, wij binnen gekomen, er was een douche, een super plek om te tukken, soort slaapbank en overal lekkere kussens. Ik besloot mijn luchtbedje op te blazen en daarop te gaan liggen.

De dag erna pakte we onze spullen bij elkaar en ontbeten in het restaurant waar we de avond daarvoor hadden gedineerd. Ze hadden verteld dat we het dorp pas mochten verlaten als we een ontbijtje van hun zouden nuttigen (natuurlijk op uitnodiging van hun, dus zonder te betalen). Na ons ontbijt dronken we nog een chai met de lokale bevolking en kletste wat. En wat bleek, 80% van dit dorp staat voor 9 maanden leeg. Er wonen slechts enkele lokals. De meeste van de inwoners wonen in Denemarken, Switzerland, Duitsland en jawellll... Nederland. En zo kon ik ook met enkele mannen (want enkel de mannen drinken de hele dag Chai in het thee huis, de vrouwen blijven binnen) wat praten in mijn moedertaal. Een man uit Rijswijk vertelde me dat hij meer dan 30 jaar een zaak heeft gerund aan de Bogaard. En dit was voor mij bijzonder omdat een goede vriend van me, Bas in Rijswijk woont en wij daar als jonge jongens vaak gefreerund hebben. Nostalgie kwam naar boven! De andere die in Nederland werkte deden voornamelijk de glasvezels aanleggen. We kregen inmiddels door dat dit dorpje bestond uit zeer gefortuneerde Turkse mensen. De man uit Denemarken runde meer dan 10 horeca zaken in Kopenhagen. Hij liet foto's zien, en dit waren niet de lokale shoarma boeren zoals je wellicht verwacht, maar dit waren hoogstaande top restaurants voorzien van super mooi deens interrieur. Jamal, de man uit Denemarken liet ons vol trots zien wat voor zaken hij had, en hij vertelde dat hij in September in Arnhem een nieuwe zaak opent.

Tijdens het drinken van de Chai werd ik steeds meer geraakt door de gedachte dat dit een interessant dorp was. Het was een zeer groot verschil met voorgaande dorpen. Dit was te zien aan de woningen en auto's (allemaal Mercedes, BMW en Audi's), en allemaal dikke stalen om de arm. Ik keek Cansu aan en dacht... wellicht kunnen wij wat terug doen als 'dank' voor het warme ontvangst en de gastvrije overnachting. Ik zat te denken... ik had mijn drone mee genomen maar tot op heden pas 1x gebruikt, ik heb mijn camera mee genomen maar nog niet een keer gebruikt... Wat nou als..... Als ik als bedankje een soort 'promotie video' maak voor het dorp. Ik trok te stoute schoenen aan en vroeg of het oke was om wat shots op te nemen en als bedankje een video te maken. Ik dacht, ik moet dit slim spelen, dus vroeg de Mohktar of hij hier voor open stond en bereid was wat woorden te spreken in de camera. Soms moet je mensen op een voetstuk zetten. Nou een ijdele man hoef je dat maar een keer te vragen, gelijk stond hij klaar. Hij ging zelfs livestreamen op Facebook tijdens het opnemen. Zo gezegd zo gedaan, ik trok met mijn camera door het dorp heen en legde wat beelden vast. Jamal leide ons door het dorp heen en vertelde achtergrond informatie. Ik heb de Mohktar, de Imam en Jamal geinterviewd en met wat sfeer beelden een edit gemaakt voor deze gemeenschap. Met het rest materiaal heb ik zelf een korte edit gemaakt. Deze kun je hier bekijken.

Jamal vertelde ons dat het op dit moment zo druk was in het dorp omdat het slachtfeest eraan kwam. Iedereen keert terug naar zijn of haar roots voor dit evenement. Daarom was het hele dorp gevuld met alle inwoners die hier vroeger zijn opgegroeid. Jamal zelf... hij had hier niets mee, hij kwam naar het dorp, maar met het slachtfeest verlaat hij het dorp. Okeeee, weer even het verhaal wat inkorten... We hadden wat beelden geschoten, trokken ons terug in de Moskee, om te editten. Toen kwam de Imam aanlopen, hij wou heel graag chai voor ons maken. Nou prima, ik zat met mijn laptop bij de chai te editten en Cansu was lekker aan de klets. Toen zei de Imam, heeeee ik kan jullie de bovenkant van de Moskee laten zien en we kunnen de Minaret beklimmen. Nou ja... dat laat je je natuurlijk geen twee keer zeggen. En dit was echt een bizarre ervaring. We klommen via een gammel trappetje op het dak van de Moskee, stapte over de koepels heen, opende ergens een raampje en kropen naar binnen.

De imam vertelde ons dat alles wat we zagen met de hand geschilderd was. Na de tocht door de Moskee nodigde hij ons uit om in de minaret te klimmen. Dit was volgens mij de laatste 10 jaar door niemand meer gedaan, want zodra de deur open ging vlogen er 3 duiven uit. De hele trap was bezaaid met vogelnesten, vogelpoep en takken. Her en der wat eitjes die waren uitgekomen en kleine duif kuikentjes, of hoe je dat ook noemt. Eenmaal boven aan de minaret hadden we uitzicht over het gehele dorp. Een zeer bijzondere ervaring. Nou ik probeer weer even in te korten want anders wordt dit te lang om te lezen... Uiteindelijk videotje editten, slapen en door (natuurlijk weer na wat chai etc etc).

Tilburg represent

We verlieten het dorp en fietsten verder. We trapten wat kilometers weg en wederom begon de lucht donker weg te trekken, we naderde een ander dorpje en zagen een speeltuin met wat overkappingen. We besloten dat dit een goede plek was voor de lunch en om de eventuele regenbui af te wachten. De halve weg was al compleet onder geregend van de buien van de dagen ervoor. Een auto passeerde ons en stapte uit, hij vroeg waar wij vandaan kwamen. Dit was wederom de Mohktar van dit dorp. Hij controleerde of alle wegen nog begaanbaar waren. Hij belde een andere inwoner van dit dorp (die momenteel in Nederland was) en ik kon wat met hem kletsen. Zo gaat dat hier. Zodra er iemand is die een andere taal spreekt bellen ze wat rond en kun je gewoon in je moerstaal ouwehoeren. Deze jonge, ik schat een jaar of 25 woonde in Delft, en zei dat wij in het huis van zijn moeder konden schuilen en vertelde ons waar de sleutel lag. Uit onze ooghoeken zagen we een andere man aankomen lopen. Wederom een Nederlander. Een man uit Tilburg! Hij doet 6 maanden in Turkije, en 6 maanden in Nederland. Hij nodigde ons uit voor chai en wat te eten om de bui af te wachten. Hij sprak zeer gebrekkig Nederlands dus daar viel weinig mee te kletsen, maar zijn zoon was opgegroeid in Nederland en daar kon ik aardig mee kletsen. Cansu vermaakte zich prima in het turks! Het werd steeds kouder en winderiger. We werden uitgenodigd om binnen te komen. Deze man had een heuze villa! Echt een enorm groot huis met meer dan 5 woonkamers. We namen plaats in zijn stoel en keken gezamelijk op TV naar de overstromingen in Ankara. Ondertussen kwamen er heerlijke geuren uit de keuken en stond de vrouw te koken voor ons. We konden, los van zijn huis, ook wel zien dat deze man ook niet verkeerd had geboerd. In Tilburg waren zij DE connect voor alle bekleding voor turkse stoffen. Ze beklede alle kussens voor gebedsruimtes en zithoeken in Tilburg en omstreken. De man liet ook even tussen neus en lippen vallen dat hij 6 ton aan inkomstenbelasting moest terug betalen. 

Na het eten gebeurde er een vrij traditioneel ritueel waar ik eventjes aan moset wennen. De vrouw stond op en begon de tafel af te ruimen en af te wassen. Ik stond op en bracht mijn bord naar de keuken maar werd teruggewuifd. Ik moest naar buiten een peuk roken met de man en zijn zoon, en wij moesten wachten totdat de afwas klaar was en de chai ten tonelen verscheen... Eigenlijk ging het de hele tijd zo. Zodra het glas leeg was, tikte de man zijn vrouw aan, zij stond op en schonk ons een nieuw glas in. Tijdens de chai werden wij uitgenodigd om in zijn gastenverblijf te slapen. Dit was eigenlijk een kopie van zijn woning, maar dan op de tweede woonlaag, meerdere woonkamers, meerdere slaapkamers, een badkamer met jacuzzi alles erop en eraansteker. We zijn de beroerdste niet, en besloten op het aanbod in te gaan. De dag erna volgde er een heerlijk ontbijt. De vrouw des huizes was twee uur eerder op gestaan om allemaal lekkernijen voor ons te maken. Na het ontbijt kregen wij een flink lunchpakket mee, wat pakkies sigaretten, wat aanstekers en een zak fruit. Topppp!

Omdat we afgelopen 3 dagen in totaal 30 km hadden gefietst begon het bij mij wat te jeuken. Ergens zit er een druk in mijn hoofd dat ik lekker kilometers wil maken en zei Cansu dat ik voorlopig gewoon lekker wil trappen en niet op elke invite in wil gaan. Cansu was het hier mee eens en zo gingen we verder. Halverwege de dag waren we op een klim en dronken wat water. Wederom stopte hier een auto en nodigde ons uit voor een lunch... Nou vooruit dan, nog eentje dan... We spraken met elkaar af maximaal een uur te blijven. De man bakte voor ons een heerlijk eitje, brood en gaf ons wat fris. Hij was gister vanuit Duitsland aangekomen en verontschuldigde zich meermaals dat hij ons niet meer kon bieden. Hij bood ons aan een douche te nemen, wat ik afwoof met een grappig bedoelde "Stinken we zo erg dan?". Maar dit werd niet helemaal begrepen en de man voelde zich een beetje ongemakkelijk. Naja Nederlandse humor denk ik dan maar... Hij liet ons zijn prachtige tuin zien waar hij druiven en andere ongein aan het groeien was. Na deze rondleiding zat er ongeveer een uurtje op en we namen afscheid. Hij was lichtelijk teleurgesteld dat wij zo vroeg gingen, hij wou Ayran voor ons maken, en wou naar de supermarkt rijden om een BBQ voor ons klaar te maken vanavond. Maarja, zoals ik zeg, als we overal op ingaan kun je maximaal 10km per dag afleggen. 

Taxi

Allemaal leuk en aardig, maar soms is je sociale batterij ook eventjes op. Ik ben tenslotte niet voor niets alleen op de fiets gestapt. Maaarrrrrr... ja, na 5KM fietsen vonden we een super mooi beschud plekkie, met een watertap die zo groot was dat ik er languit in kon liggen. En dat dus ook deed. Even afkoelen van de hitte. We besloten hier te blijven. Maar we hadden geen boodschappen meer. Er was een supermarktje iets verderop, en ik dacht... nieuwe minigame, ik ga proberen te liften. Ik liep naar de supermarkt 6KM verderop, en probeerde de eerst volgende auto te stoppen. Maar er kwam geen auto... Na 20 minuten lopen kwam er eindelijk een auto maar dit was een taxi... shit dacht ik. Moet ik nog gaan betalen ook. Dan had ik net zo goed de fiets kunnen pakken. De taxi reed gelukkig verder want had al een passagier. Maar 100 meter verder trapte deze op de rem en reed achteruit terug. Het raam van de passagier ging open en er zat een straalbezopen man in. Hij was zojuist vanuit Duitsland komen vliegen op Ankara en reed nu naar zijn ouders toe. Ik mocht instappen en meerijden. Hij zei dat hij de taxi al had betaald voor de heen en terugweg. Dus de taxi moest hem eerst afzetten, dan zou hij mij naar de supermarkt brengen en dan weer terug naar onze campspot. Nou okeeee... prima. Wat in het duits gekletst met deze man en hem vriendelijk bedankt toen hij uitstapte. Even voor de goede orde. Ik was inmiddels 60KM verder in plaats van 6... De taxi moest ook weer terug naar Ankara, dus ik denk dat hij een flinke rit heeft geboekt. Nadat de man was afgezet werd ik voor een supermarkt neergedropt, en onder begeleiding van de taxi chauffeur deed ik mijn boodschappen. Dit was wat vreemd, want hij liep steeds achter mij aan bij alles wat ik pakte. Ik bood hem aan een pakkie peuken voor hem te kopen, maar dit weigerde hij. Hij kocht zijn eigen sigaretten. Na de boodschappen gedaan te hebben reden we een half uur terug en werd ik voor onze campspot afgezet. Hij gaf zijn visite kaartje en zei, mocht er iets gebeuren vannacht. Bel me! Mooi avontuurtje weer. 0 euro betaald en een taxi van 120KM gereden. Top! Lekker gekookt, gegeten, wasje gedaan in de fontein, wat kuddes koeien langs ons heen gehad en wezen slapen. De dag erna vertrokken we vroeg, rond 5 uur om de hitte wat te ontduiken.

Toz Golu

We fietste door richting Toz Golu, een bizarre plek, een zoutmeer. Een zeer kapotte weg in het midden, en links en rechts louter zoutvlakte. Het leek wel een soort bounty eiland. (Google het maar eens). Alles was wit en glinsterde in de zon. We parkeerde onze fiets en liepen wat door het zout heen. Een bizar gevoel en een prachtige omgeving! Overal waar je keek was het wit, goed voor de huid, goed voor de voeten die al weken lang niets anders gezien hadden dan de binnenkant van m'n stinkende schoentjes. Er was alleen geen schaduw dus na een half uurtje besloten we weer door te trappen en wat drinken te scoren in het volgende dorpje. Zo gezegd zo gedaan. Cansu was nog steeds niet helemaal top fit, en we besloten een rustig plekkie te zoeken voor onze tent. 

Raki

We sloegen een pad in wat aardig verlaten leek en reden er op aan. Aan het eind van het pad zagen we een man lopen. Cansu vroeg deze man of dit een rustige plek is om een nachtje te kamperen en we werden uitgenodigd. Hij zei dat hij met vrienden wat aan het eten en drinken was, maar iets teveel gedronken had dus even een rondje ging wandelen. Prrrrima, dit klonk goed. Wij door trappen en ontmoette deze zeer vriendelijke lui. De zelfgemaakte Raki vloeide rijkelijk en we kregen allerlei lekkers toegedrukt. Ik besloot mijn camera weer te pakken en wat shots vast te leggen. Dit ging goed, ze werden enthousiast en gingen poseren. Naarmate de avond vorderde en de raki zijn werd deed volgede er wat foto shoots en werd er een kleine handgun tevoorschijn gehaald. Wij mochten hiermee poseren op de foto, dus ja... dat doe je dan he, als brave tourist. Iedereen stapte kacheltje lam in de wagen en reed weg. Wij gooide onze tent op. Wat ook echt een soort van opgooien was, want de Raki had ook mij aangesproken... De dag erna was dan ook een ongeplande rustdag geworden... 

De dag daarna vervolgde we onze weg richting Kapadokya, we waren nu erg dichtbij de eindstreep. Nog een paar kilometer en we zouden aankomen.

Wederom wil ik jullie weer bedanken voor het lezen van de blog, wellicht heb je het helemaal gelezen, wellicht heb je er wat doorheen geskipt, all good. Ik hoop dat je vanaf je scherm een beetje mee hebt kunnen genieten van deze week. Een bizarre week. In 1 week een hoop dingen mee gemaakt, mensen ontmoet en het 'echte' Turkije van binnenuit door locals mogen leren kennen.